Lentekriebels

Ik heb u hier geloof ik eerder lastiggevallen met mijn snelheidstheorie. Wij mensen zijn begonnen onszelf voorbij te lopen toen we ons sneller konden voortbewegen dan de natuur het ons ingaf.

De uitvinding van de stoommachine neem ik als ijkpunt. Tot die tijd gingen we zo snel als onze benen konden, of die van een paard, of met de snelheid van water en wind. Vanaf die stoommachine nemen treinen, auto's, brommers, vliegtuigen en ruimtevaartschepen ons in steeds hogere snelheden mee. Vanaf Schiphol ben je binnen 3 uur in Sevilla, om maar wat te noemen. Ooit was er een Indiaan (native American is de politiek correcte benaming) die na een vliegreis demonstratief op de grond ging zitten. Op de dat-ie geland was, antwoordde hij: mijn lichaam is hier aangekomen, maar mijn geest nog niet… Daar mag u alvast eens over nadenken. Hij heeft gelijk: we zijn onszelf kwijtgeraakt in onze snelheid. Die snelheid levert geen tijdwinst op, maar slechts haast. Wie een beetje dichterbij zichzelf wil blijven, moet wandelen of fietsen. Omdat wandelen niet echt lekker gaat met zere pootjes en autorijden om dezelfde reden niet plezierig meer is, beweeg ik mij veelal fietsend voort. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik me laat helpen door moderne technieken. Maar dan nog: 20 kilometer per uur gemiddeld, harder ga zelfs ik niet. In dat tempo trekt het landschap in een bevattelijke snelheid aan je voorbij. Of eigenlijk trek jij aan het landschap voorbij, maar u snapt wat ik bedoel. Langzaam genoeg in ieder geval om royaal om je heen te kunnen kijken en de dingen te zien waar je anders in rappe gezwindheid aan voorbij zou kijken. En de streek is zo mooi, in deze weken! Te mooi om er zo hard doorheen te jakkeren. Stilstaan levert nog het beste beeld. Bijvoorbeeld op het kleine pleintje in de straat achter ons huis. Daar staan zomaar een stuk of wat prunussen te bloeien dat het een lust heeft. Als je onder die bomen je auto maar lang genoeg laat staan, wordt die zachtjes bedekt met lieve witte bloemblaadjes. Zonde om met zo'n auto te gaan rijden…

egbert van der weide