Gefeliciteerd!

Het was een rare week. Zo sta je drie keer in nog geen vier weken tijd vele handen te schudden tijdens een uitvaart en zo ben je aan het feliciteren: een medewerker die onverwachts opa wordt, een collega die Abraham ziet en hoe mooi: een andere collega die nieuwe longen heeft gekregen.

Periodes van feliciteren en condoleren gaan hand in hand, zei mijn vader altijd. En hij had gelijk. Na afloop van een uitvaart komt het voor dat je oog in oog staat met een verre neef of nicht, een ex-echtgenoot of -geliefde die je nieuwe dingen te vertellen heeft. Je neef blijkt een nicht (nee, niet in geaardheid maar in gender) en je ex-vrouw, moeder van je volwassen kinderen, blijkt zwanger. Op haar 45ste. Het overkwam een vriend van me. Sta je daar met je goeie gedrag in je donkergrijze pak op de afterparty van Ome Piet. Eerst die onherkenbare neef-met-make-up-en-borsten, waarbij de baard uit zijn keel en van zijn gezicht was gehaald en vervolgens zag hij zijn ex-vrouw in een zwart, strak jurkje. "Gecondoleerd met het verlies van ome Piet", zei ze toen ze tegenover hem stond in de rij. "Trouwens," fluisterde ze in zijn oor terwijl ze zijn hand al schuddend naar zich toe trok, "ik ben zwanger!" Hij meende al een lichte verdikking in haar strakke jurkje te zien, maar dacht dat dat een hormonaal gebeuren was. Net als dat het geval was bij zijn nieuwe vriendin van dezelfde leeftijd. Een hormonaal gebeuren was het inderdaad, maar dan ietsjepietsje anders. "Oh", stamelde hij, nog met de hand die hem zojuist condoleerde in de zijne. "Gefeliciteerd dan maar!"

Of ik vandaag (maandag) ook moet feliciteren tijdens die derde uitvaart, weet ik nog niet. Onze betrokken, bijzonder geliefde buurvrouw - vijf weken geleden nog tiptop in orde - is er niet meer. In de dagen na haar overlijden hebben haar achterkleinkinderen en buurtkinderen tekeningen voor haar gemaakt en kreeg onze lieve buurman veel kaarten en bezoek. Regelmatig kwam ik ze tegen, wandelend hier in het Mossenest of tijdens een loopje naar de brievenbus. Altijd een praatje. 'Hoe gaat het met de hond?' 'Hoe is het met je moeder?' 'Ik heb je column weer gelezen hoor!' Wanneer de bezorger vergeefs aanbelde, is het nooit een probleem om een pakketje op nummer 35 af te geven. Dat weet het hele appartementencomplex inmiddels. Onafscheidelijk, hand in hand. 64 jaar bij elkaar en nog steeds verliefd. Op de kist stond een foto waarop ze samen staan. Begin 20, met diezelfde blik in hun ogen.

Natuurlijk condoleer ik mijn verdrietige buurman met zijn verlies, maar ik ga hem ook nog eens feliciteren omdat hij zó lang, zó gelukkig heeft mogen zijn met deze lieve vrouw.

Caroline Spaans, redacteur