Kwijt…

Ik pas normaal redelijk goed op m'n spullen. Ik ben wel eens wat kwijt natuurlijk. Dingen die iedereen wel eens verliest. Sjaals, wanten, een pet en een snoeischaar.

Sommige dingen die je kwijtraakt horen bij groter worden: je onschuld bijvoorbeeld. Andere dingen raak je herhaaldelijk kwijt – waaruit blijkt dat je ze tussendoor wel weer terugvindt. De kluts bijvoorbeeld. Maar wat ik nu kwijt ben, is van een andere categorie. Dat het kwijt is, leidt tot vervelende dingen. Iedereen lijkt het verloren te hebben. Waar en waarom en hoe het is zoekgeraakt, daar ben ik nog niet achter. Maar ik mis het al een tijdje. Het ontbrak in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Ik mis het in de bizarre toestanden rond Zwarte Piet. Ook in discussie in de Tweede Kamer ontbreekt het meer en meer. Op twitter en facebook is er sowieso geen plek voor. De ergste dingen komen daar ongezouten voorbij. Iedereen zegt wat-ie denkt. Iedereen denkt ook dat-ie mag zeggen wat-ie wil. En iedereen denkt dat wat hij of zij zegt, de enige waarheid is – alhoewel, nou schrik ik van mezelf. Ik ben het zelf nu ook al kwijt. Want ik heb geleerd dat woorden als 'iedereen! overal! altijd! nooit!' meestal worden gebruikt door mensen die zichzelf overschreeuwen. Ik zal maar vertellen wat ik mis. Ik mis het in het publieke debat, in de openbare ruimte, op social media, in de krant en de tv en de politiek, waar of wanneer mensen ook maar hun mening spuien of hun oordeel geven, daar mis ik het. Ik mis over en weer de ruimte voor de ander om naast mijn mening de hare te leggen. Ik mis het besef dat ik misschien wel gelijk heb maar het niet altijd zonder meer kan halen. Ik mis om mij heen de overtuiging dat geen mens een eiland is. Ik ben hartstochtelijk op zoek naar de wil om er samen uit te komen. We zijn het onderweg ergens kwijtgeraakt. Katholieken weten wel raad met verloren goederen. Rechtgeaarde Protestanten zeggen dat je op je spullen moet passen en dat je ze anders gewoon moet zoeken. Maar ik waag voor de zekerheid toch maar even een gebedje: Antonius beste vrind, geef dat men de nuance weer vindt…

ehvanderweide