Nog even volhouden

Het was voorspelbaar en voor mij dus geen tegenvaller. Maar dat is het natuurlijk wel voor al die Noordwijkse ondernemers die snakken naar verruiming van de coronamaatregelen om vooral aan de inkomsten kant iets meer ruimte te krijgen. Want hoewel de terrassen de meeste aandacht krijgen gaat het natuurlijk om veel meer. Terug naar normaal is weer heerlijk knuffelen, drommen mensen in de winkelstraten en overvolle terrassen. Plekken waar studenten als obers en serveersters bijverdienen door de gasten het naar de zin te maken.

Normaal is zoveel meer dan op afspraak bij Gerard gordijnrails afhalen of bij Arthur de keuze te maken uit het grote assortiment tennisschoenen. Normaal is met zijn twintigen voor de toonbank bij de slager of de kaasboer. Om daar mee te luisteren naar de dorpsroddels, geboorte van nieuwe Noordwijkertjes en vooral het overlijden van lokale persoonlijkheden. Normaal is weer aansluiten bij de prossende Noortukzeeërs op of rond de Wurft. Om daar de kritiek te beluisteren op het gemeentebestuur, het optreden van Boa’s, de parkeeroverlast, de huizenprijzen, sociale woningbouw, het gedrag van toeristen in en rond de hyacintenvelden en natuurlijk over regeringsbeleid.

Voor mij is terug naar normaal weer mijn plekje veroveren in de raadzaal tijdens de raadsvergaderingen. Om vooraf, tijdens de schorsingen en na afloop met nieuwkomers even kennis te maken en telefoonnummers uit te wisselen, raadsleden even aan te schieten om vragen of opmerkingen te kunnen noteren. Gewoon de persoonlijke benadering. Want elkaar bevragen en aankijken is heel wat anders vanuit de livestream je conclusie trekken. Uit mijn aantekeningen van de afgelopen 10 jaar (door covid-19 tijd genoeg om daar eens in te duiken) blijkt dat mijn meest gestelde vraag was: ‘Wat was jij toch aan het doen?’ Waarna het ging om politieke perikelen, het niet nakomen van afspraken, stokpaardjes en persoonlijke overwegingen bij vaak ogenschijnlijk onbelangrijke agendapunten.

Terug naar normaal is (los van mijn privéwensen, zoals snel even naar de kleinkinderen in Londen) ook weer maandelijks met het college aan tafel zitten in plaats van via de verstrekte code in te loggen in een zogenaamde Zoom-conferentie. Ik wil graag via de persoonlijke benadering de overwegingen en inzichten van de collegeleden aanhoren.

U begrijpt het, uw columnist snakt, net als u, ook naar normaal. Ik wil ook weer naar de zon. Ik wil ook uit eten. Maar het is, gezien de druk op de ziekenhuizen, nog even nodig om vol te houden. Dat de burgemeesters van de 4 grote steden helaas niet schromen om luidruchtig hun gezagsondermijnende oproepen het land in te zenden, vind ik op zijn minst onverstandig. Omdat zij geen kans zien om te handhaven stijgt de bezetting van IC-bedden door jeugdigen naar ongekende hoogte. Ik ben niet de burgemeester van een grote stad, ook niet van een middelgrote gemeente, maar ik durf het wel te vragen: ‘Laten we met zijn allen nog even volhouden.’