Afbeelding

Duivels dilemma

Column

Hij zal een jaar of 7 geweest zijn toen op een of andere manier in zijn groep het onderwerp 'trouwen' ter sprake kwam. Misschien trouwde er een meester of juf van zijn school. Misschien stapte er een oom of tante van een klasgenoot in het huwelijksbootje. Hoe dan ook, aan hem werd die vraag voorgelegd: ga je later ook trouwen?

Zijn antwoord was van een ongekende logica: nee, ik trouw niet. Ik koop een Ferrari. Dat hij zijn juf grootmoedig aanbod dat hij haar dan wel eens met zijn Ferrari op zou komen halen voor een ritje was een hele troost. Ook nu, na 25 jaar, is dat het dilemma van de gemiddelde Nederlandse vrijgezel. Ga ik trouwen of neem ik een Ferrari? Het is het een of het ander. Want hoe gaat zoiets? Het bezit van een glimmend auto van dat merk maakt ongetwijfeld indruk op veel dames. Bij voorkeur brandweerrood. Verkering krijgen is dan een fluitje van een cent. Ze staan in de rij. Trouwen met een vent-in-Ferrari is ook leuk. Je bent verzekerd van een flitsende fotoreportage. Een witte trouwjurk steekt ook mooi af tegen dat rood. Maar voor een huwelijksreis is zo'n auto niet echt handig. Je maakt de blitz met de auto – maar waar laat je je koffers?

En dat probleem herhaalt zich in echtelijke situaties op allerlei manieren: er moet wat worden weggebracht of opgehaald, schoonouders moeten eens meerijden of het voetbalteam van je dochtertjes, en waar laat je die? Het eindigt ermee dat je die rode Ferrari inruilt voor te weinig geld tegen een braaf Opeltje. Of een Dacia Duster. Van je bravoure blijft weinig over. Onderhand vraagt u zich natuurlijk af wat u van dit stukje moet denken. Heeft uw columnist spijt van zijn gehuwde staat? Geenszins. Hij heeft dan ook nooit een rode Ferrari geambieerd. Wel Opel gereden. Het Ferrari-dilemma kwam bij hem naar boven omdat het 7-jarig kind onlangs is getrouwd. Toch. Nee, niet in een Ferrari. Die zou dan toch daarna maar ingeruild moeten worden. Het trouwen ging te voet. En in een bootje.

Ik bedoel maar: dilemma's zijn er om te boven te komen…

egbert van der weide

Uit de krant