Dominee

Mijn ouders zijn gedoopt en trouwden in de kerk. Daar hield het zo'n beetje op voor wat betreft het geloof. Wij groeiden op 'met respect voor'. We hadden een bijbel in huis en zondag was een rustdag. Als in: relax-dag.

Met een eigen zaak die de andere zes dagen van de week open was, waren zowel mijn vader als moeder bekaf op zondag. Voor twaalven kwam je je bed niet uit. Het motto luidde steevast: zo laat mogelijk ontbijten en dan naar opa en oma. Daar kwamen ooms, tantes, neefjes en nichtjes bij elkaar om de ongeëvenaarde eigengemaakte soep van oma te eten, te borrelen en daarna om 19.00 uur gezamenlijk naar Studio Sport te kijken. Vervolgens ging je vroeg je mandje in, want de volgende dag ging om 7.00 uur de wekker weer.

Nee. De zondag had bij ons geen enkele kerkelijke functie. Het geloof beperkte zich tot een 'Here zegen deze spijzen amen' voor het eten.

Ik zat wel op een hervormde kleuterschool. Een van mijn klasgenootjes woonde in dezelfde straat als ik. Zijn ouders waren, zoals wij dat noemden 'van-de-zwarte-kousen-kerk'. Iedere zondag liep het hele gezin langs ons huis naar de kerk. Vader voorop. Zwart pak, een hoed op, hoofd gebogen, handen op zijn rug. Moeder liep daarachter, in een diep donkerblauw mantelpak, hoed op en haar lange haren in een dikke knot met een netje er over heen. Mijn klasgenootje liep met zijn twee grote zussen achter zijn ouders: hij met opgeschoren haren en zijn zussen met de haren in lange vlechten. Ik zie ze nog zó voor me. Het gezin straalde geen blijdschap uit. Dat is me altijd bijgebleven. Met mijn klasgenootje kon je lachen, maar niet op zondag. Dan moest hij tussen de kerkgangen door naar zondagsschool en mocht nooit buitenspelen. Hun dominee heb ik één keer gezien, toen ik bij ze thuis was. Zo'n smoezelige, onverzorgde, kalende man, de je heel streng aankeek. Ik voelde me dan als kind heel slecht, omdat ik eigenlijk in niks geloofde.

Toen ik drie jaar geleden redacteur werd van het Noordwijkerhouts Weekblad kreeg ik wekelijks contact met 'onze' dominee. Dat verloopt meestal via de mail en een enkele keer via de telefoon. Ik had destijds geen idee hoe hij er uit zag, of hoe oud hij is. Ik stelde me gewoon een dominee voor. Smoezelig. Onverzorgd. Kalend. Streng. Vorig jaar, tijdens de nieuwjaarsbijeenkomst op het gemeentehuis, kwam ik in gesprek met een heel aardige man die ik niet kende, maar zo'n beetje alle aanwezigen wel. Zo bleek. Halverwege het gesprek dacht ik: wat een knappe man is dit! Vriendelijke blik, mooie ogen, goed gekleed. Geïnteresseerd in wat je te vertellen hebt. U raadt het al. Alleen dat kalende. Dat klopte wel.

Caroline Spaans

Redacteur

Noordwijkerhouts Weekblad