Voornemens

Een eerste column in het nieuwe jaar lijkt bij uitstek geschikt voor openbaar maken van de goede voornemens die een mens koestert voor wat betreft dit pas begonnen jaar. Maar ik aarzel.

Want wanneer ik hier kond doe van slechts een enkel niet al te ingrijpend goed voorneminkje, zult u al gauw denken dat ik al te zeer met mezelf ingenomen ben.

En wanneer ik alle verbeter punten inzake mijn karakter en gedrag vertaal in goede voornemens, voel ik mezelf hier meer te kijk staan dan wel goed voor mij is.

Ook eerlijkheid kent een grens, publicitair gezien dan.

Goede voornemens houden het midden tussen een biecht en een al te heilig plan.

Op beide kunt u mij ongenadig afrekenen. Maar ik ben niet bang uitgevallen dus waag ik het er op.

Laat me dan eerst zeggen dat ik niet in ongenade geloof, maar in genade. Ik geloof niet dat we aan elkaar zijn uitgeleverd, maar aan elkaar toevertrouwd. Ik wil me niet laten leiden door angst.

Ik wil de ander niet als bedreiging zien, maar als naaste.

Ondanks van alles blijf ik uitgaan van het goede in de mens.

Niet omdat ik naïef ben, maar omdat ik wil leven in goed vertrouwen.

Ik geloof niet in het recht van de sterkste. Ik geloof ook niet dat alles altijd maar moet worden gezegd alleen 'omdat het kan.'

Ik geloof dat het kan: mensen van allerlei slag en kleur en overtuiging samen.

Scheld mij maar uit voor gutmensch. Ik zal niet ontkennen dat te zijn. Sterker nog: het is mijn vaste voornemen dat te blijven.