Identiteit

Ze is 19 jaar oud, moslima en pabo-studente. Ze is toe aan haar eerste stage. Die zou ze gaan doen op een christelijke basisschool, ergens in de buurt. Maar voor ze er aan kon beginnen werd ze apart genomen door drie collega's.

Vanwege de hoofddoek die ze droeg paste ze niet op de school. Iets met hoofddeksels en veiligheid en communicatie. Iedereen in rep en roer: vader boos, advocaat er op losgelaten want discriminatie. Ik struikelde op een heel andere manier over dit berichtje. Ik haakte af bij de argumenten van de school die haar weigerde. Het meisje in kwestie verbond haar identiteit aan de hoofddoek die ze draagt. Dat is haar goed recht. Maar waarom dan stage op een christelijke school? Daar wordt de Bijbel gelezen en over Jezus verteld. Dat past niet bij haar identiteit. En waar blijft de identiteit van de school? Had daar niet iemand tegen haar moeten zeggen: 'lieve kind, die hoofddoek staat je goed en dat je uitkomt voor je geloof staat je te prijzen. Maar je hebt een ander geloof dan waar deze school van uitgaat. Je bent niet de juiste persoon op de juiste plek. We hopen dat je elders een goede stageplaats vindt. Probeer het eens op een islamitische school. Succes met je verdere studie!' Misschien oordeel ik te snel. Ik ken de school waar het om gaat niet. Maar in z'n algemeenheid heb ik de indruk dat de gemiddelde autochtone Nederlander het met zijn of haar identiteit niet zo nauw neemt. Staan we nog ergens voor? Dromen we nog ergens van? Is er iets dat ons beweegt? Of hebben we aan onszelf genoeg? De islam is mijn godsdienst niet en ik voel me er niet door aangetrokken. Maar ik kan een moslim niet kwalijk nemen dat hij aan zijn principes vasthoudt en ons vraagt naar de onze. Als we tegenover zijn standvastigheid niets anders te bieden hebben dan onderuitgezakt op onze loungebank aan onze zoveelste chardonnay te nippen en op facebook en twitter overal commentaar op te leveren maar zelf geen enkele verantwoordelijkheid te nemen hebben we toch elke geloofwaardigheid verloren?

Geen identiteit, wat u zegt…

egbert van der weide