Selhorst: 'Koormuziek is mijn lust en mijn leven'
Human Interest"Jij kan niet zingen", zei zijn schoolmeester. Nu is Francesco Selhorst uit Hillegom 55 jaar zanger, dirigent van twee kerkkoren. De liefde voor koormuziek kreeg hij ingeplant door zijn vader, een bas in het kerkkoor van de Jozefkerk. Nu dirigeert hij koren in De Zilk en de Victorkerk. Dirigeren geeft hem veel voldoening. ''Het is mijn lust en mijn leven. Maar dirigeren is ook gewoon werken.''
Door Piet de Boer
Zijn oude schoolmeester was tevens dirigent van het kerkkoor van de St. Jozefkerk in Hillegom. De verklaring van Francesco: "Ik had toen al een zware stem. 'Een karretje op de zandweg reed... ' was niet te doen. Bovendien vond ik die eenstemmige kinderliedjes niet leuk. Koormuziek daarentegen wel." Zijn vader zong bas in het herenkoor en zijn moeder later alt in het dameskoor.
Zeuren en smeken
Selhorst moest lang zeuren en smeken om bij het koor van zijn vader te mogen. Hij was te jong. Op zijn dertiende lukte het. Daar ontwikkelde hij zich tot dirigent. Vooral door te kijken kijken naar andere dirigenten. "Bij voorstellingen keek ik vooral in de orkestbak."
De fusie van de Jozef- en Sint Maartenparochie in 1990 was en breukpunt. Het klikte niet tussen de organist en dirigent Selhorst. Toen is hij andere koren gaan dirigeren. Eerst het dames- en herenkoor in De Zilk en later ook het herenkoor Caecilia in de Victorkerk. De nieuwste ontwikkeling is dat Voor speciale gelegenheden een fusiekoor kan optreden. De fusie vereiste wel aanpassingen. De gemiddelde leeftijd van de zangers en zangeressen wordt steeds hoger. Er is veel ervaring, maar je kan niet overvragen. Fysiek wordt het ook lastiger. Berucht is de wenteltrap naar het koor in de in de Heilig Hartkerk. Daarom repeteerde Francesco in het parochiegebouw. Geen wenteltrap, maar ook weinig akoestiek. Maar het lukte. Op zondag 17 juni was de première in de Victorkerk.
Selhorst stond toen 55 jaar te zingen in een koor en te dirigeren. "Als thuis de muziek aangaat begint hij te dirigeren. Dat gaat vanzelf", zegt zijn vrouw Margareth met een glimlach. Zij heeft hem ontmoet via de muziek. "Hij nam klassieke muziek op voor me, op cassettebandjes, zo is het gekomen." Maar zwaaien doet ze niet en zingen in een koor ook niet. Selhorst verduidelijkt zijn zwaaibehoefte. ''Het zit in me. Het is geen beroepsdeformatie. Mijn kleinkinderen doen het ook als ze muziek horen." Samen zijn ze liefhebbers van kerkelijke koormuziek. Maar dat niet alleen. Ook the Moody Blues, Simon en Garfunkel en klassieke jazz. Niet dat moderne. Hij gebruikt de rand van de tafel als toetsenbord. ''Tjilioep . . . .Pjoew.'' Hij lacht. ''Is dat nou nog muziek?'' Maar een enkel stevig nummer kan hem wel bekoren. ''Black Betty van Ram Jam , daar kick ik op.'' Nooit in een bandje willen spelen? Nee dat niet, maar een groot professioneel koordirigeren daar droomt hij weleens van. Wie weet. Hij was trots toen hij op 17 juni de speld van de Gregoriusvereniging ontving, samen met Jan van Veldhuizen en Jan Hertogh die hun 25-jarig jubileum vierden. Stoppen? Geen denken aan. ''Ik ga door tot het niet meer kan.''
