Date met de dominee

De eerste keer dat ik hem ontmoette, stond ik naast hem in de rij. Ik had geen idee wie hij was, maar hij leek akelig veel op de vader van mijn kinderen. De nieuwjaarsreceptie waar ik was, op het gemeentehuis van Noordwijkerhout, werd altijd druk bezocht. Ik woonde al een paar jaar in het dorp met de Witte Kerk en schreef destijds ook al voor verschillende kranten in de regio. ‘De beste wensen’ gingen over en weer en een bekend gezicht vroeg: ‘Ha Caroline, heb je je man ook meegenomen?’ Ik keek naar de man naast me, begreep de verwarring en legde uit dat ik niet wist wie deze man was. Hij draaide zich naar mij toe en lachte: ‘Ik ben uw man inderdaad niet, mijn naam is Egbert van der Weiden’. Egbert, Egbert... de dominee? Dat kan niet, dacht ik. In die tijd verscheen zijn wekelijkse column: Rond de Witte Kerk altijd met een afbeelding van de Witte Kerk. Ik had dus geen idee hoe ‘onze’ dominee er uit zou zien. 

Nou ja. Ik had wel een idee. Ik kende maar één dominee, die uit mijn jeugd. Hij preekte in de Protestantse Kerk van mijn buurjongen. Zo’n hele zware-zwarte-kousen. Ik moest ooit mee op een zondag omdat ik daar logeerde. Ik had en heb niet zoveel met de kerk en vond het vreselijk. Hel en verdoemenis preekte een oud ogende man. Ik kon mijn ogen niet afhouden van zijn mondhoeken, waarin zich wit spuug ophoopte. Zijn kalende hoofd was bedekt met de paar grijze haren die hij aan een kant lang had laten groeien en naar de andere kant kamde. Dat witte boordje. Morsig, stoffig.

Nee, dan Egbert! 

Lang, slank, modern gekleed, mooie tanden. Kaal, dat wel, maar geen rondslingerende haren die hij op zijn mooi gevormde schedel plakt. Ik vermoed dat menig vrouwelijk kerkganger maar wat graag de wekker op zondagochtend vroeg liet afgaan om op haar zondagse best naar het witte hart van Noordwijkerhout te gaan. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik nog nooit een dienst van hem heb meegemaakt, maar uit de honderden columns die hij voor onze kranten heeft geschreven, mag je concluderen dat zijn preken meer dan de moeite waard zijn. Die columns staan niet meer in het Noordwijkerhouts Weekblad helaas. Egbert verhuisde met zijn vrouw naar het mooie Warmond en ging vervroegd met emeritaat. Zijn columns zijn nu te lezen in De Teylinger. En natuurlijk op onze websites. Zo af en toe pik er eentje. Maar wel in overleg. Egbert stelde onlangs voor om een kop koffie te drinken in zijn dorp. Lang geleden dat we elkaar vis-à-vis spraken. Het gaat al jaren via de digitale snelweg. Het was een heel prettige ontmoeting en, zoals ik verwachtte, geen oppervlakkig gechitchat. Met een dominee ga je gelijk de diepte in. Over het leven, de kinderen, de verharde wereld, de dood van The Queen... ik had maar een uurtje. Veel te kort. Soms valt hij nog wel eens in voor de zondagspreek, zei hij. Moet ik toch naar de kerk in mijn zondagse jurk. 

Caroline Spaans, redacteur