Afbeelding
Foto: PR

Integriteit

Column

Bij binnenkomen zendt de man achter het buffet mij ‘n veelzeggende glimlach toe. De koffie, aangeboden door een charmante dame, ruikt direct al lekker. Als ik de zaal waar het allemaal gaat gebeuren binnenstap trekken grote glinsterende kroonluchters direct aandacht. Het geroezemoes van de vele aanwezigen houdt bijna gelijke tred met de glinsteringen van de aanwezige, langzaam draaiende discobal. Op grote schermen staat aangegeven dat er even is geschorst. Opvallend zijn de lange tafels, gedekt alsof het een plattelandsbruiloft betreft. De meeste van de aanwezigen zijn in de zelfde sfeer gekleed. Heren in uitgaanskostuum, al of niet compleet met keurig gestrikte stropdassen en de dames op hun paasbest, in lange of kortere japonnen. (Op de linkervleugel blijkt de aankleding overigens ietsie minder). In alle rust zoek ik ‘n plekje achter de perstafel vanwaar ik alles goed kan gade slaan. Helaas te ver weg om zo nodig op het juiste moment de juiste plaatjes te kunnen schieten. Moet ik toch eens aan de kaak stellen.

Op dat moment komt de aankondiging dat we ons op kunnen maken voor de ‘ceremonie protocollair’. In de rij achter mij schrikt iemand daar kennelijk van want met luid gekletter vallen kop en schotel, gelukkig zonder koffie erin, op de grond. Maar blijkt geen reden om de ceremonie te vertragen. In vlot tempo mogen diverse mensen luid en duidelijk, een eed of een belofte afleggen. Hoewel ik mij besef dat het om een hele serieuze zaak gaat, heeft het toch ook iets ongemakkelijks. Ongemak, dat is ook op de gezichten af te lezen. De gebruikelijke uitbundige bossen bloemen toveren gelukkig direct daarop een bevrijdende glimlach op de gezichten.

Het bijbehorende ovationele applaus is, afhankelijk van de kandidaat, verschillend in volume. Vooral betrokken ouders en grootouders lijken het onderscheid te veroorzaken.

Achter mij fluistert een nogal fors uitgevallen jongedame net iets té: ‘Wat een poppenkast’. Wat haar verwijtende blikken vanuit haar omgeving oplevert. Ik weet niet of ik me aan haar erger of dat ik haar eigenlijk wel een heel klein beetje gelijk kan geven. Natuurlijk, voor degene die het aangaat is het een bloedserieuze zaak. Voor buitenstaanders te vaak ‘een ver van mijn bed show’.

Maar het hoort erbij en nadat alle plichtplegingen zijn gedaan beschikt de gemeente Noordwijk gelukkig weer over een voltallig en integer college van B&W, naar het zich laat aanzien een integere 27 koppen tellende gemeenteraad en voorlopig een twintigtal beëdigde commissieleden. Die allen verklaard hebben dat zij om politiek te mogen bedrijven nooit enige gift of belofte hebben gekregen of gegeven en dat ze bovendien naar eer en geweten politiek zullen gaan bedrijven. Ik besef me dat Noordwijk nu denkt gewoon weer te kunnen vertrouwen op de integriteit van de lokale politiek.

Bij het vertrek leek de glimlach van de man achter het buffet nu toch wat cynischer. Of zal dit aan mij hebben gelegen?

Uit de krant