Afbeelding

Paradijselijke dilemma’s

Column column van caro

Wakker worden van zonlicht. Oh ik mis het zo. Dat gebeurt alleen wanneer ik met vakantie ben in Egypte. De hotelkamers liggen op het oosten, langs een inham van de Rode Zee. Op een kiertje na zijn de zonwerende gordijnen geheel gesloten. Daardoorheen schijnt de koperen ploert je dichte oogleden wakker. In de koude, natte, grijze maanden in Holland laat ik me altijd een week lang op deze wijze wakker maken. Om me vervolgens in een vloeiende beweging naar de schuifpui te bewegen en de warme lucht binnen te laten. Ze verdringt de koelte van de airconditioning. 

Mijn lief maakt koffie en ik nestel me in een hagelwitte hotelbadjas op de veranda op een van de loungestoelen. We nemen de voorliggende dag door. Gaan we eerst naar zee? Of nemen we een duik in het zwembad? We kunnen ook gaan snorkelen of zwemmen met dolfijnen. Of toch eerst een uitgebreid ontbijt bestellen? Paradise dilemma’s. En bereikbaar voor velen. Want vakantievieren in dit deel van de wereld is een betaalbaar paradijs. Maar je moet wel houden van een week luieren in de zon. Want daar komt het in de basis op neer. En het is een uur of vijf vliegen. Tel daarbij op de uren die je op de luchthavens doorbrengt en je zit zo aan acht uur reistijd. Dus het kost je een dag. Maar prijs/kwaliteit is bijna onwerkelijk. De oprecht vriendelijke mensen ook. En dan te bedenken dat zij al sinds maart zonder inkomsten zitten die de toeristenindustrie op dit paradijselijk stukje aarde normaliter met zich meebrengen. Denk maar niet dat de Egyptische overheid een noodpakket in de vorm van een Tozo, Tow of Now heeft klaarliggen. Daar vallen doden omdat mensen simpelweg geen eten meer hebben of geld voor medicijnen.

Als ik denk aan de obers, de jongens die de kamers brandschoon houden, de koks, de man van de strandbedjes… stuk voor stuk zijn ze in al die jaren dat ik daar kom, goede kennissen geworden. Mensen die je herkennen als je terugkomt. Je letterlijk met open armen tegemoet lopen, ‘Welcome home’ zeggen en je een dikke knuffel geven. Mensen waarvan je weet hoezeer ze hun familie missen, hoe hun vrouw heet en hoeveel kinderen ze hebben, of hun roots in Cairo, Luxor of Alexandrië liggen. Trotse, vredelievende Moslims die zich overigens diep schamen voor het wangedrag van hun geradicaliseerde geloofsgenoten. Maar dit uiteraard geheel terzijde.

Op FaceBook komen de beelden voorbij van het hotel. De altijd KLM-blauwe lucht, de intens groene tuin met de bloeiende bougainville. Lege ligbedden. Het zwembadwater is rimpelloos. “We cannot wait to welcome you home once again!” staat er bij.

Ik vraag me af of ik het hotel en haar medewerkers ooit nog terugzie…

Caroline Spaans, redacteur

Afbeelding

Uit de krant