Hup Holland

Met groeiende verbazing volg ik het nieuws en lees de reacties op social media naar aanleiding van de uitslag van de Provinciale Staten verkiezingen. Ik doe dit vanuit het vakantieland waar ik een weekje verblijf.

De tv in mijn hotelkamer staat aan. Ik zie op BVN mensen over straat lopen in een stad in Nederland. Hun gezichten met shawls afgedekt: ze willen niet in beeld. Ze zingen iets. Hoor ik dat nou goed? Vragen ze nou om een kogel? Een kogel voor een politicus? Omdat hij 'gewonnen' heeft? Zegt wat hij denkt?

Ik schrik er van. Los van waar je politieke voorkeur naar uit gaat, dit is toch ongelofelijk? Hebben we dan niets geleerd met z'n allen?

In het land waar ik op vakantie ben is stemrecht niet vanzelfsprekend. Zeker niet voor vrouwen. Het openlijk uiten van je politieke voorkeur alsmede journalistieke vrijheid zijn zaken die er een stuk anders uitzien dan bij ons.

Ik kom hier al jaren. De moslims die hier werken en mij hier jaar in jaar uit gastvrij ontvangen heb ik in mijn hart gesloten.

Een van hen is homo. Dat spreekt hij niet uit, want hij is doodsbang. Als zijn chef dat weet, zal hij worden ontslagen. Als zijn familie dat weet, willen ze hem niet meer zien. Als de staat dat weet, wordt hij opgepakt. Homofilie is hier strafbaar. Maar dit terzijde. Ik wil er mee aangeven dat we in een vrij land leven en laat dat in godsnaam zo blijven.

Waar ik ook van schrok, is de Facebook post van een oud-wethouder van Noordwijk deze week. Hij is tegenwoordig burgemeester van Krimpen. Hij reageerde op de uitslag van de Provinciale Staten. En werd daarmee overladen door reacties. Zijn post was op zijn zacht gezegd opmerkelijk. Zeker voor een burgemeester en al helemaal voor een CDA'er.

Deze column had ik eigenlijk wat luchtiger willen houden. En zeker wat vrolijker. Ik ben ook nog eens jarig vandaag, ha! En ben nota bene van mijn zonnebedje achter het bureau in mijn hotelkamer gaan zitten om dit te schrijven. Maar ik maak me ongerust over Nederland. Ook over Holland, als in: hup Holland. Want mijn panty – die ik overigens niet aan had – zakte op mijn enkels terwijl ik naar het Nederlands elftal keek gisteren. In de 90ste minuut toch nog verslagen. De Duitsers in de kamer naast me hoorde ik juichen.

Voor ik afsluit en de column per mail verstuur naar mijn collega Marieke, die het Noordwijkerhouts Weekblad deze week van de puntjes op de i voorziet, nog even dit: de krant zal er met ingang van volgende week anders uit gaan zien. Mijn column blijft, maar wel in een andere frequentie.

Ik houd u op de hoogte!

Caroline Spaans, redacteur