Jij blijven

Het woordje dat momenteel het snelst verdwijnt uit onze taal is het woordje 'u'. We jij-en en jou-en er op los tegenwoordig: op school, in de supermarkt, op social media en op de werkvloer. Juffrouw Van der Linden is ineens juf Mieke en directeur Visser is 'zeg maar Nico' geworden.

In een sms of app zal ik ook niet zo snel vousvoyeren, maar als ik een onbekende een mail stuur uiteraard wel. Ik vind dat heel normaal, u zeggen en schrijven. Ik zeg ook u tegen mensen die jonger zijn dan ik, en zei vroeger ook u tegen mijn opa en oma. Tegen mijn ouders mocht ik jij zeggen. Maar ze waren ook weer niet zo modern dat dat gevolgd werd door hun voornaam. Het bleef wel bij papa en mama. Van hen leerde ik dat alle grote mensen u waren: bedienend personeel, de dame bij de kassa en -uiteraard- de juf of meester op school.

Aber... das war einmahl. U verdwijnt. Ik vind dat jammer maar tegelijkertijd vind ik het óók weer jammer dat ik door de jaren heen zelf ben verworden tot u. En ik wil eigenlijk helemaal nog geen u zijn. Ik wil jij blijven.

Dat werd weer eens pijnlijk duidelijk toen ik met mijn dochter vorig jaar op een warme nazomermiddag door het dorpscentrum liep en we langs een bankje kwamen waarop een drietal, stoere, jonge mannen zaten. Het was net na vijven en nog steeds bloedheet. De mannen hadden hun overalls half open, een zongebruind bovenlijf en twee van de sixpacks zichtbaar, en zaten achteroverleunend een boterhammetje te eten. Verfspetters nog in hun haren en op de handen, zó van de steiger.

Ik was onderweg naar een bruiloftsreceptie. Hoog gehakt en kortgerokt en verwachtte (lees: hoopte) op een reactie. #me too alsjeblieft. Ik wilde de mannen vóór zijn: "Zo heren!" riep ik opgewekt. "Dát ziet er lekker uit!". Ze keken me stuk voor stuk verbouwereerd aan. Eén van hen wees op de boterham. "Bedoelt u die?" "Nee natuurlijk niet," antwoordde ik. "Ik bedoel jullie, hier, zo in het zonnetje op de bank!"

Terwijl ik doorliep met een hoogrode dochter naast me ('Mam, doe normaal!' siste ze), riepen de mannen me gelukkig nog iets na.

"Dankuwel! U mag er trouwens ook nog best wel zijn hoor mevrouw!"

Oeps.

Caroline Spaans, redacteur

Noordwijkerhouts Nieuwsblad