Alleen

Het was geen wereldnieuws. Het viel in de categorie klein leed, bijna onopgemerkt. Een kort berichtje op internet en hier en daar in een krant, op pagina 6 of 7. Ergens in Engeland bleek een man van middelbare leeftijd al een jaar dood in een tentje te liggen. Ik las het vluchtig, op zoek naar iets anders.

Maar een paar uur later merkte ik dat het me niet los liet. Hoe kan het dat een mensenleven zo eindigt? Zo alleen, zo ongekend, zo onopgemerkt? Ik weet natuurlijk niets van deze man. Ik weet niet wat er in zijn leven is gebeurd, ik weet niet in hoeverre hij slachtoffer was van de lotgevallen die tot dit einde hebben geleid, of dat hij wellicht zelf kansen en mogelijkheden aan zich voorbij heeft laten gaan. Ik weet niets . Het maakt ook niet uit. Want achter dit drama schuilt volgens mij een groter drama. Het drama van de toenemende verharding van het menselijk bestaan en van de mensen zelf. Het drama van de leegte. Die zie je niet meteen: we hebben volle agenda's, weldoorvoede lijven, huizen vol spullen, carrières en ambities. We hebben geld en tijd, een ongekende vrijheid en schier onbegrensde mogelijkheden. Maar dat is dan ook alles. We hebben lege zielen. In die zee van rijkdom die ons omringt dobberen we als lege jerrycans met alle stromingen mee. Zoveel mensen als loze eilandjes die elkaar niet weten te raken en daar ook niet op uit zijn. Voor je het weet is die ander je concurrent, je vijand, een bedreiging. Hoe meer je hebt, hoe meer je kunt verliezen. De angst regeert. Dan telt alleen nog het recht van de sterkste. Die anonieme man die eenzaam in een tentje stierf en nooit door iemand zou zijn gemist als hij niet toevallig was gevonden, is van zulke angst het slachtoffer. Misschien was hij zelf bang, of waren anderen bang voor hem. Dat doet er niet toe: we zijn allemaal nu eens dader, dan weer slachtoffer. Maar met een ziel die leeg is en niet meer diepgang heeft dan een bankbiljet, komen we dat nooit te boven. Blijven we alleen. Allener. Alleenst.

egbert van der weide