Natte coupe

Het is ook nooit goed. Als het regent in de zomer hoor je iedereen klagen, als dagenlang de zon schijnt ook. Het gortdroge (bollen)land in onze streek snakt naar een druppel regen, maar vooralsnog lijkt de schade mee te vallen doordat er - volgens LTO en Rijkswaterstaat - nog steeds voldoende zoet water is voor boeren en tuinders om hun land te besproeien.

Inmiddels zijn we gewend aan het metronomische getik van de veer op de kop van de sproeier die het water in regenboogkleuren over het land spuit. We zijn gewend aan het zonder-jas-naar-buiten. We zijn gewend aan teenslippers (en onze voeten ook) en gewend aan het even naar Likkie lopen voor een ijsje na het eten. Gewend aan slapen onder het open raam en 1000-en-één sterren zien aan die avond aan avond onbewolkte hemel. Gewend aan wéér zo'n prachtige zonsondergang. Het lijkt op een chronisch vakantiegevoel. Werken doe je bijna 'tussendoor'. De zon schijnt toch wel tot een uur of tien, daar kan je inmiddels je klok op gelijk zetten.

Toen ik zojuist naar de huldiging keek van het Franse voetbalelftal in Moskou, begon het daar niet te regenen maar te hózen. Een tropisch regengordijn daalde neer op de hoogwaardigheidsbekleders die joelende Fransen feliciteerden en huilende Kroaten troostten. Dat Macron stond te trappelen van vreugde, was niet zo gek, maar wat mij opviel was die Kroatische president, Kolinda Grabar. Geen idee hoe ze haar land bestuurt en wat haar politieke kleur is, maar wat een warmte straalt deze dame uit. Met een brede welgemeende lach en zeikwaternat van de Russische regen omhelsde ze iedere speler en sprak ze ze bemoedigend toe. Hoge pieten naast haar kregen een paraplu boven hun hoofd, maar zij kon daar nauwelijks van meeprofiteren. Toen de beker der bekers haar kant op kwam voordat deze door de Franse spelers in de hoogte werd geheven, kuste ze met weemoed en een uitgezakte natte coupe de gouden coupe.

Ik vond het een mooier plaatje dan het natgeregende Franse 11-tal een paar seconden later.

Al die regen op tv doet mij zelfs (heel even!) verlangen naar een frisse bui. Het mag van mij echter heel de zomer zo blijven. Dat lome, lekkere vakantiegevoel in eigen land. Ik moet straks, maar wil eigenlijk niet, weer wennen aan maandenlang sokken en dichte schoenen, jas aan en ramen dicht, grijze lucht, nattigheid, kou en boerenkool-met-worst. Ik krijg nu al zin in mijn winter-zonvakantie!

De eerstvolgende column van mijn hand verschijnt weer op 14 augustus. Fijne, zonnige vakantie!

Caroline Spaans, redacteur

Noordwijkerhouts Weekblad