Afbeelding

Koud hè

Column

Het was hét gespreksonderwerp afgelopen week: het weer. Met een gevoelstemperatuur van min 15 en een snijdende noordooster, was dat niet zo gek. Tel daarbij op dat half Nederland de laatste griepepidemie ligt uit te zweten en je heb een natie vol klagende, kuchende en kouwelijke mensen.

Maar gelukkig: het gaat weer regenen! Dus mogen we dáár weer over mopperen met z'n allen. Op de redactie is het trouwens allesbehalve koud. Uw krant wordt met zorg en toewijding gemaakt in Katwijk, waar Uitgeverij Verhagen is gevestigd. Hier mogen de redacteuren gebruik maken van een ruim kantoor met een wel heel goed werkende cv. Ik hoorde mijn collega's van de verkoop zeggen dat een van de afgelopen dagen tot rokjesdag was uitgeroepen. De panty's konden zelfs uit. Nu nog een paar bruine benen. Een aantal van mijn collega's is met vakantie gegaan. Skiën zat er voor mij helaas niet in dit jaar. Maar of je tijdens de afgelopen krokusvakantie in de Alpen had willen zitten, is ook maar de vraag.

'Zon en blauwe lucht!', lieten vrienden mij moedig weten via WhatsApp. Op de foto herken ik niemand: ik zie alleen een puntje van een bevroren neus: de rest is skibril, helm en een soort bivakmuts onder die helm. Daar daalde het kwik naar min 25. Brrrr!

Nee, dan heeft mijn broer het beter voor elkaar: deze tijd van het jaar gaat hij altijd voor een langere periode naar de zon. In z´n uppie naar een piepklein tropisch eiland. Lezen, zonnebaden en uitrusten. Het werk gaat op de meegenomen laptop (een beetje) door. De eerste weken postte hij op FaceBook de meest jaloersmakende plaatjes van witte Bounty-stranden met in zee overhangende palmbomen. Ik smulde van zijn verhalen over belachelijk goedkope, tongstrelende catch of the day van de grill, met huisgemaakte curry en geurende rijst. Lokaal biertje er bij voor omgerekend vijftig cent. Aan het strand, bediend met een glimlach bij ondergaande zon.

Maar na een week of 4-5 gaat het toch kriebelen. Dan krijgt hij een beetje heimwee. Niet naar de klagende Hollanders, de dure horeca-prijzen en onze regeltjescultuur. Hij mist de Witte Kerk, een 'rondje dorp' en een biertje bij Van der Geest. En hoewel hij wars is van regen en kou, gaat elke dag 30 graden en zon ook vervelen. Dan verlang je naar de gezelligheid van het handen warmen rond een mok warme koffie bij de open haard in plaats van je voeten af te koelen in zeewater.

Hij liet me net weten dat hij niets warms bij zich had. Geen trui, geen shawl, geen muts. Zelfs geen sokken! Dat wordt nog wat als ik hem op ga halen. Van plus 30 naar min 10. Ik geef het u te doen.

In één rechte lijn door naar de altijd gezellige warmte van Noordwijkerhout dan maar!

Caroline Spaans, redacteur Noordwijkerhouthouts Weekblad

Uit de krant