Breuk in de tijd

Wij hebben nogal eens de gewoonte om de tijd in te delen en vóór en na. Tussen dit ‘vóór en na’ bevindt zich dan een gebeurtenis waar we niet omheen kunnen of willen. Vóór en na de geboorte, vóór en na het examen, vóór en na die ontmoeting, het trouwen, de scheiding, de promotie, de operatie, de verhuizing...

Ook in de kerk weten we ervan. Vóór en na Kerst, vóór en na Pasen, vóór en na Pinksteren... Die laatste is overigens een lastige, maar zeker niet minder relevant. Ook Pinksteren, het feest van de Geest, feest van de bezieling, breekt de tijd.

Kerkelijk gezien zou je kunnen zeggen dat er bij Pasen iets brak, dat met Pinksteren ten volle zou doorbreken. Waar de dood was stukgelopen op Pasen, maakte Pinksteren dat deze totale omkering van de aardse werkelijkheid de mensen niet alleen begon te dagen, maar ook te dragen. Een vuur van hoop en verwachting ontvlamde en waar het hart vol van raakte, begon de mond van over te lopen. Pinksteren ging vertellen over dat overwonnen einde, over een horizon met een perspectief van eeuwigheidswaarde.

Vóór en na Pinksteren, het blijkt een ware breuk te zijn. Want wat er ’s morgens bij het opstaan aan de horizon wordt verwacht en gedacht, alles staat of valt ermee. Leven wij een leven dat van gewoonten en vanzelfsprekendheden aan elkaar hangt, of is er zoiets als een dagelijkse verwondering die ons leven draagt? Al is het maar omdat we er zijn. We hadden er immers ook niet kunnen zijn.

En kijk eens naar die ander die er óók is. En dan niet met een oppervlakkige blik die al snel weer naar het mobiele scherm neigt, omdat daar zo veel te bekijken valt, omdat die ping weer schreeuwt om aandacht… Echte, ongedeelde tijd voor dat kind, die vriend of vriendin, die vader of moeder, die partner. Pinksteren, het feest dat de tijd in tweeën breekt. Want kijken kan zien worden, een praatje kan zich verdiepen tot een gesprek, en vluchtigheid kan plaatsmaken voor een aandacht die bezielt.

Ds. Esmeralda Mandemaker

PG De Witte Kerk te Noordwijkerhout en De Zilk