Afbeelding

Einde gesloten tijd

Algemeen Pastorale column

Het mag weer! Wat mag er weer? Nou, het vangen van roofvis. Naast dat ik als diaken zo goed mogelijk de opdracht van Jezus probeer uit te voeren om te vissen naar mensen, vis ik in mijn vrije tijd op roofvis. U moet dan denken aan vissoorten als snoek en baars.

Onder de eerste leerlingen van Jezus zaten ook de nodige vissers en daarom speelt menig evangelie verhaaltje zich af op en rond het water. Nu ben ik alleen geen broodvisser net zoals Petrus. Nee, ik ben een sportvisser. Ik vis, omdat ik het leuk vind. En iedere vis die ik vang zet ik daarom ook gelijk weer terug in de sloot zodat hij nog een keer te vangen is.

Om even terug te komen op wat er nu weer mag. Het gaat het erover dat de gesloten tijd voor het vissen op roofvis ten einde is. De gesloten tijd is door de overheid in het leven geroepen om snoek, baars en snoekbaars wat rust te geven zodat ze goed door de paai heen kunnen komen. Dit om stand van deze vissen op peil te houden. Vanaf 1 april tot en met de laatste zaterdag in mei doe ik dus alleen een worm aan de haak in plaats van dat ik vis met een vlieg of een pluggie.

Vissen heeft oude Bijbelse papieren en bovendien een hoog meditatief karakter. Niets is namelijk zo rustgevend als naar een dobbertje staren of met je kop in de wind de slootkanten af te struinen op zoek naar snoek. Vissen brengt een mens weer bij zichzelf en in mijn geval de mens dus ook weer dichter bij God.

Meditatie langs de waterkant, het is het mooiste wat er is. Vang je niets, dan vang je niets, maar ben je toch even buiten geweest. Vissen op roofvis kent een gesloten tijd. Vissen naar mensen kent dit gelukkig niet. En niet alleen ik heb die opdracht, wij hebben hem allemaal. De opdracht om mensen op te vissen uit de donkere situaties van het leven. Hengeltjes uit dus weer van de week en alvast een goede vangst gewenst.

Diaken Bertijn Prins

Uit de krant