Oude liefde

Ik heb een vriend die al acht jaar vrijgezel is. Acht jaar geleden verbrak hij zijn knipperlichtrelatie met laten-we-haar-voor-het-gemak-Marjan-noemen en sindsdien snakt hij naar een vrouw voor altijd die hij maar niet kan vinden. Snappen doe ik het wel en niet. Wel omdat hij soms a paine in the ass is. Niet omdat hij grappig, intelligent en lief is.

Marjan was een verhaal op zich. Ze konden niet met en niet zonder elkaar. Hij haatte die vrouw, om zich dezelfde dag in haar armen de stortten. Zij haatte hem, om hem vervolgens te overladen met haar liefde en bezorgdheid.

Hij date zich suf de afgelopen jaren. Als hij met een vrouw afspreekt is daar vaak wekenlang emailcontact aan vooraf gegaan. Meer dan eens werd hij tot over zijn oren verliefd. “Ik heb ze gevonden hoor”, klinkt het dan enthousiast aan de andere kant van de lijn. “Ze is zó mooi! En we kunnen zó goed praten!” De eerste keer spreekt hij altijd af op het strand. Alle paviljoens heeft hij wel eens gehad. Uiteindelijk strandden alle relaties. Doofden uit als het zonlicht in de Noordzee. Ik heb ze allemaal de revue zien passeren. Knappe vrouwen. Goed gekleed. Hun levens op de rit, intelligent en dolverliefd op mijn vriend.

Eentje herinner ik me nog goed. Het was pre-corona. Mijn vriend zijn zoekacties gingen inmiddels de grens over. Ik had al een poos niets van hem gehoord en dan weet ik hoe de relatievlag er bij staat. Als ik bel, hoor ik aan zijn stem dat hij een goede bui heeft. “En, hoe heet ze?” vraag ik plagend. Hij struikelt over zijn woorden als hij vertelt hoe hij deze (Braziliaanse!) date aan de digitale haak heeft geslagen. Hoogopgeleid, goede baan, eigen inkomen. Ze skypen al drie maanden en zijn hoteldebotel. Ze zou de volgende dag op Schiphol staan en hij zou haar ophalen. Lang verhaal kort: ze loopt door de schuifdeuren in de aankomsthal, hij ziet haar en denkt: nee. Ik voel het niet. En zij ziet hem en denkt: nee. Ik voel het ook niet. Toch nog een gezellige week gehad, daar niet van. Je zou denken dat je met beeldbellen de lading dekt, maar dat digitale... het is het vaak nét niet. Maar dit terzijde. Vrouwen houden het vaak niet lang met ‘m uit. Zijn humeur is soms om op te schieten: als Ajax slecht speelt, als hij naar de tandarts moet, vóór 12.00 uur, als het regent, als hij niet met vakantie mag of naar zijn favoriete café... Een man met gebruiksaanwijzing, maar oh zo lief. Gelukkig komen we langzaam uit de lockdown; voor iedereen en voornamelijk voor de daters onder ons een zegen. Ik bel mijn vriend, waarvan alweer een poosje niets heb gehoord. “Hoe is het?” vraag ik nieuwsgierig, als ik zijn bui niet echt kan peilen. “Uhm, goed hoor”, zegt hij voorzichtig. “Ik heb bezoek nu, mag ik je morgen bellen?” Ik ken hem lang genoeg om te weten wie hij over de vloer heeft. “Tuurlijk mag dat. Overigens lunchen wij morgen op het strand. Gaan jij en Marjan mee?”

Caroline Spaans, redacteur