In het duin

Steeds verder loop ik de waterleidingduinen in. Eerst hoor ik nog auto’s in de verte. Maar al snel alleen nog het ruisen van de wind door de toppen van de hoge dennen. Her en der staan ook wat beuken. Daar groeien inmiddels weer kleine blaadjes aan.

De zonnestralen, de schaduwen en de felblauwe lucht boven de bomen doen mij denken aan scouting kampen uit mijn jeugd aan de rand van de Veluwe. Het duingebied waar ik nu loop ga ik steeds meer waarderen. Ik vind het prachtig. Geen mens te bekennen. Geen hond. Geen kip. Een specht hoor ik. In de verte een roedel damherten.

Ik ga zitten op het bankje bij het water. Kop in de zon. Een zegen. Mijn gedachten schieten niet meer alle kanten op. Ze golven wat heen en weer. De wind gaat liggen en het water wordt glad. Even niks.

Dan een stem die vraagt of ik ook even aan de wandel ben. Tien meter verderop staat een man als een indiaan met zijn rechterhand voor zijn voorhoofd naar mij te kijken.
Ik heb hem niet aan horen komen. Hij vraagt of hij even bij mij op mijn bankje mag komen zitten. Ik zeg dat het niet mijn bankje is. Hij lacht en zegt drie keer: “anderhalve meter”. Prima.

In prachtig Nederlands, vertelt hij wat hij zoekt in het duin. Dat hij de weg was kwijtgeraakt in het leven. Hier vind ik het spoor weer terug. Ik laat hem rustig zijn verhaal vertellen. Na een lange stilte kijkt hij mij aan… Weet je wat het is: Als je gelooft, is God degene die de tekenen geeft. Als je niet meer in God gelooft, maar wel overal tekenen in blijft zien, ben je nog steeds erg religieus maar dan zonder God.

Ach, ik prakkiseer ook maar wat raak. De vogeltjes fluiten weer. De zon komt erdoor. Een goed teken! Kom, ik stap op. En weg was hij.

Pastoor M.Th.J. Straathof