Afbeelding
Foto: Cor de Mooy

Lentegevoel

Algemeen Binder

Het is aan alle kanten merkbaar. Wie in de ochtend rond de klok van zeven de ogen opent merkt dat de zon merkbaar eerder zijn invloed laat gelden. Zoals ook tijdens het avondeten het licht van de kaarsjes de sfeer nauwelijks meer bepaald. Vlak voor mijn deur bekennen duizenden door onze gemeente geplante narcissen kleur. Het is duidelijk dat het voorjaar zijn intrede heeft gedaan. Ik word er vrolijker van, ondanks de teleurstelling dat het bloemencorso opnieuw niet kan worden verreden en de openstelling van Keukenhof bepaald onzeker is. Ook ondanks dat even snel een terrasje pikken om dorpsgenoten te ontmoeten of anderszins nog nauwelijks aan de orde is.

Terwijl ik mijn toetsenbord de in mij opwellende gedachten laat vertalen in het wekelijkse stukkie, ben ik nog in angstige afwachting van de persconferentie over ‘het virus’. Optimisme en realisme botsen hierbij. Talloze lieden in talloze situaties brullen om het hardst dat we het zat zijn.

In de praatprogramma’s is naast het vergiftige populisme ook de politieke actualiteit oorzaak van heel veel onzin. Slechts gestoeld op emoties wordt er gespeculeerd. De onzinnige actie van Barbara Baarsma, de econoom van ‘mijn Rabo’ die met een aantal andere zichzelf belangrijk geachte lieden, onze bushokjes besmeurde met levensgrote posters van Herstel-NL en daarmee nadrukkelijk liet blijken meer van D66 te zijn dan van RABO, lijkt door de bank toch te worden geslikt.

Ik vindt de actie van deze ‘Leienaarse’ ongepast. Natuurlijk wensen we allemaal dat we zo snel mogelijk terugkeren naar het oude normaal. Dat we weer knuffelen, weer 3 zoenen mogen geven, de hand gewoon schudden en andere sociale schouderklopjes gewoon fysiek kunnen uitdelen. Maar je hoeft toch geen medische opleiding genoten te hebben om je te realiseren dat dit nog even gaat duren. In deze heerlijke lente zal ik dus weer vele male de eenzame fietser zijn in plaats van prestaties te leveren op het groene laken. En voorlopig blijven de wandelingen samen met mijn partner een mager vervangen van ‘samen even heerlijk uit eten’.

Maar dat neemt de vrolijkheid van de lente die in mij is niet weg. Er komt in ieder geval weer ruimte voor wandelen op groene fairways, het produceren van imponerende drives en mogelijke ‘hole in ones’ .

Het geklepper van de brievenbus brengt mij het ‘briefstembiljet’ en dus weer een andere werkelijkheid. We gaan de keuze maken voor de politieke toekomst van Nederland. Mijn zoektocht naar de ideale kandidaat levert aanvankelijk een somber beeld op. Alle grote partijen brengen op verkiesbare plakken voornamelijk stedelingen. Zelfs GroenLinks en de PvdA zoeken wat dit betreft hun heil voornamelijk in Amsterdam. Plots ontdek ik in grauwe veld van de PvdA toch een prachtige rode tulp. In de bijzondere positie van lijstduwer op plek 49. Eureka, Een Noortuks meissie, die feitelijk bij ons in de raad had moeten zitten. Hoewel ik niet op Rosalie zal stemmen verhoogt zij bij mij wel het lentegevoel.

Uit de krant