Afbeelding

De roze kazuivel komt misschien weer uit de kast

Algemeen Pastorale column

Ik was van de week boodschappen aan het doen in de Plus toen ik struikelde over een presentatie karton met paaseitjes. Waarschijnlijk liggen ze er al weken die eitjes, maar ik ben daar niet zo mee bezig, dus zijn ze aan mijn aandacht ontsnapt. In de winkel is het allang Pasen, maar in de kerken is het nog niet het geval.

Komend weekend zijn we halverwege de vasten en vieren we de vierde zondag van de veertigdagentijd. Deze zondag heeft in de katholieke traditie de naam zondag Leatare meegekregen. Leatare betekent: Wees blij. En blij mogen we zijn omdat er licht gloort aan het eind van de grote afzie-tunnel van onszelf dingen ontzeggen. Ik drink minder chocomelk bijvoorbeeld. Gelukkig hoef je op zondag niet te vasten dus de ontwenningsverschijnselen vallen nog wel mee tot nu toe.

Om nu in de liturgie zichtbaar te maken dat er licht is aan het eind van de tunnel is er een wat minder harde kleur te zien. De liturgische kleur is namelijk roze. Een paar kerken bij ons in de parochie hebben nog een roze kazuivel hangen voor de priesters. Ze worden niet veel gebruikt, precies twee keer in het jaar, waarvan komende zondag er eentje van is. De andere keer dat het roze kazuivel uit de kast komt is met zondag Gaudete. Dat is halverwege de adventstijd onderweg naar kerst.

Voor mij als diaken ligt het iets anders met de roze bedrijfskleding, want ik heb in de liturgie geen kazuivel aan, maar een dalmatiek. Je kunt deze onderscheiden van een kazuivel door dat er mouwen aanzitten. Diakens proberen namelijk zoveel mogelijk te bidden door de handen uit de mouwen te steken. Nu zijn roze kazuivels meer in omloop dan roze dalmatieken. Ik heb dan ook geen roze variant in mijn kast hangen, wat betekent dat hij er dus ook niet uit kan komen. Let u maar eens op de kleuren komend weekend wanneer een katholieke viering volgt. Bij mij treft u in ieder geval geen roze outfit aan, maar gewoon de paarse. En in mijn geval weet u nu waarom.

Uit de krant