Adviseren

Noordwijk maakt zich al jaren druk om te voldoen aan de in de toekomst mogelijk in te voeren omgevingswet. Als die van kracht wordt moeten gemeenten voldoen aan de voorwaarde om een omgevingsvisie vast te leggen. De Noordwijkse omgevingsvisie is, mede door de recente fusie, al vele jaren onderwerp van gesprek en overleg. Er is al wat afge-oohaad. over dit onderwerp.

Deze week gaat ook de gemeenteraad zich weer buigen over de Noordwijkse Omgevingsvisie. Op uitnodiging van inmiddels een drietal colleges hebben de gewone mensen daarbij al jaren hun inbreng gehad. Naast de nuchtere zakelijke argumenten werden wensen en zelfs dromen onder de aandacht van de samensteller gebracht. Ik heb daar in het verleden aan meegedaan en mijn dromen ter kennis gebracht. Zoals scholing en minimumvoorwaarden voor aankomende politici. Met onder andere een test over lokale politieke historie en dossierkennis waardoor het grote aantal schriftelijke vragen kan worden beperkt. Een andere droom was en blijft ‘voor iedereen te lezen gemeentelijke stukken’. Dus geheel zonder afkortingen en ambtelijke termen.

Ook anderen brachten hun wensen en dromen in. Deze week las ik tussen de ingediende zienswijzen opnieuw de belangrijke noodkreet vanuit de cultuursector: ‘Indiener is teleurgesteld dat hun inbreng niet of nauwelijks is terug te zien in de visie. We constateren dat het rijke culturele leven in Noordwijk slechts in de marge wordt genoemd.’ En ik dacht: ’Zo, die zit.’ Daarna las ik de oproep tot het instellen van een gemeentelijke adviesraad betreffende cultuur.

Zo’n raad was er in de late vorige eeuw wel degelijk maar die werd opgeheven. Jammer, maar toen wel begrijpelijk. Een adviesraad moet het werkterrein wel kunnen blijven overzien. Bij cultuur zijn er zoveel richtingen, zoveel meningen en zoveel betrokkenen. Daarbij gaat het dan om de financiële middelen. Bijna alles behoort tot de lokale cultuur. De geschiedenis heeft geleerd dat er binnen de cultuur vooral strijd werd geleverd. Strijd om zelf zoveel mogelijk financiële middelen uit de pot op te strijken. Toen de culturele elite zich in de strijd wist te mengen ging er bijvoorbeeld meer geld naar clubjes die schilderen en opera tot cultuur verheven dan naar de lokale grote muziekkorpsen of de toneelverenigingen.

Nu opnieuw komen tot een brede culturele advies raad lijkt wenselijk maar dan zal men ook die praktische problemen dienen op te lossen. Bij lokale adviesraden gaat het om de lokale waarden. Van lokale adviesraden mag worden verwacht dat er kennis en kunde is bijeengebracht, maar ook dat de passie en inzet voor de inwoners er vanaf straalt. Anders vervallen adviesraden naar de waarde zoals de Sportraad is verworden. Die staat inmiddels ver van de inwoners af. De passie lijkt verdwenen waardoor we inmiddels o.a. een stukje zeer succesvolle culturele sporthistorie, De Noordwijkse Sportverkiezingen, node moeten missen.