Droogbloemen

Wie had dat kunnen denken? Droogbloemen beleven een heuse come-back. In de jaren '70 hadden Rijnsburgse handelaren in de gaten dat er voor gedroogde bloemen een markt was. Aanvankelijk gedroogd in kassen en aangepaste schuurtjes, groeide het uit tot een ware industrie met speciale droogcellen. Ook het sortiment breidde uit. Iedereen wist wel hoe je lampionplant of strobloemen moest drogen, maar vochthoudende bloemen was andere koek. Al gauw werd tarwe, haver en zelfs rozen gedroogd. De volgende fase werd het verven van het gedroogde goed. Soms in de meest bizarre kleuren. Klant is tenslotte koning. De zanderige tuinen rond Rijnsburg, Noordwijk en Noordwijkerhout waren uitermate geschikt voor de teelt van veel éénjarige soorten. Op die, wat armere, gronden groeiden de planten niet al te weelderig. Perfect om te drogen. Veel kwekers verdienden 's zomers, naast hun bollen, een aardig centje bij. Totdat zo'n 10 jaar geleden de klad kwam in de Hollands-geteelde droogbloemen. Ze zouden in huis te lang staan en het waren stofnesten. Waar nu die hernieuwde belangstelling vandaan komt, is niet helemaal duidelijk. Misschien draagt het bij aan een nostalgische sfeer in huis.

Bij Lamboo in De Engel weten ze er alles van. Het eerste probleem was om van de oude droogsoorten zaad te vinden. Vervolgens kwekers die de kneepjes van het telen nog kenden. Dat lijkt te lukken. De pasgebouwde, uiterst moderne droogcellen draaien er op volle toeren. Met temperaturen boven de 100*C, zijn de bloemen binnen 36 uur kurkdroog. dan wordt alles in dozen verpakt en opgeslagen om komend najaar en winter uitgeleverd te worden. Het zal u niet veel zeggen, maar oudere kwekers weten nog precies dat ze vrachten Rhodante, Acrolinium, Riddersporen en strobloemen naar Hogewoning, Decofleur en later Lamboo brachten: nostalgie ten top!        

Aad van Ruiten