Je bent toch niet van poppenschuim!

Als diaken van de parochie Sint Maarten heb ik naast mijn gewone pastorale werk ook nog een andere opdracht van mijn bisschop gekregen, namelijk die van diocesaan sportadviseur. Dit wil zoveel zeggen als dat ik namens de bisschop van Rotterdam mag laten zien dat de katholieke kerk sport een warm hart toedraagt.

De katholieke kerk vindt namelijk iets van dingen die het menselijk welzijn bevorderen. Wanneer je aan sport doet train je daarmee je lichaam en hoe gezonder het lichaam hoe fijner het is voor de Geest om daarin te wonen. Het lichaam is immers het kerkje waarin Zij woont. Zelf mag ik graag aan gevechtssport/-kunst doen, contactsport, noemen ze dat ook wel. In deze tijd staat dit type sport alleen helemaal achter in het rijtje voor het weer beoefend mag worden zoals het hoort.

Want, bijvoorbeeld met kickboksen kom je met sparren toch aardig in aanraking met het lijf van je maatje. Het is wel balen, want in het een potje met elkaar knokken word ik me als mens bewust van dat ik een lichaam heb. Een lowkick die mijn bovenbeen wiebelig maakt een leverstoot die door komt, een omhelzing uit respect en sportiviteit aan het einde van een sparpartij, duidelijker dan dat wordt het lichaamsbesef niet. En nu kan ik en met mij velen iets heel menselijks niet doen, mijn lijf trainen, met behulp van het lijf van een ander. Ik zal u zeggen, dat doet wel wat met mijn menszijn. Lichamelijk contact is namelijk essentieel voor ons mensen.

Wij gaan namelijk dood wanneer we elkaar niet aan kunnen raken. God is niet voor niets mens van vlees en bloed geworden toch? Jezus, had een lichaam en genas anderen door ze aan te raken, sterker nog door ze vast te grijpen, want dat is een iets betere betekenis van het Griekse haptomai, hetgeen wat Hij deed. Aanraken, is eigenlijk veel te soft wat mij betreft. Een soort bikersomhelzing, een clinch die heel maakt dekt de lading beter. Want, Jezus was geen gebakkie en wij mensen zijn niet van poppenschuim ??.

Diaken Bertijn Prins