Afbeelding

Lekker kippetje

Algemeen column van caro

Als slagersdochter ben ik gek op een goed stuk vlees. Een sappig gebraden kippetje kan ik erg waarderen en een op de huid gebakken zalm... mmm. Maar ik heb een periode gekend dat ik streng vegetarisch was. En dat kwam door Arie.

In die periode woonde ik op een woonboerderij in het oosten van het land. Samen met een handjevol barnevelders, ander loslopend gespuis in de vorm van krielkippen, pauwen, een stuk of wat schapen, een hond en een kat. Kortom een gezellige beestenboel.

Voor mijn werk reed ik dagelijks over de A50 over de brug bij Ewijk. Een route waarop ik bijna iedere ochtend een vrachtwagen passeerde waarop slachtrijpe vleeskuikens van pluimveebedrijf naar slachterij werden vervoerd. Naar om te zien. Al die op elkaar gestapelde kratten met kippetjes die zich nauwelijks konden bewegen. Bah. Ik probeerde altijd weg te kijken.

Tijdens een van die ritjes zag ik in de berm iets wits dat leek op een gehavende vogel. Ik deed mijn gevarenlichten aan en stopte op de vluchtstrook. Het bleek zo'n 'slachtrijp vleeskuiken'. Waarschijnlijk tijdens een van die transporten van de wagen gekukeld. Ik aarzelde geen moment en zette de kip, die nog nauwelijks bewoog maar wel ademde, op mijn schoot. Ik pakte de volgende afslag en maakte rechtsomkeer naar huis en belde mijn werk dat ik later kwam.

Eenmaal thuis zette ik de gehavende kip in een apart gedeelte van de kippenschuur met water en voer. Toen ik 's middags thuis kwam, snelde ik naar de schuur: en zowaar. De kip leefde nog en zag er een stuk frisser uit dan die ochtend. Ik nam 'm mee naar binnen en introduceerde dit nieuwe huisdier aan hond en kat. So far so good.

Lang verhaal kort: de kip groeide uit tot een enorm knuffelbaar individu, die zich zeer geliefd maakte bij allen in huis, maar niet buitenshuis. Alle kippendames in het hok, inclusief de pauwen en de schapen, hadden het op haar voorzien. Tot bloedens toe werd ze getreiterd, dag in dag uit. En de kip bleef maar groeien en groeien tot ze uitgroeide tot formaat kleine kalkoen. Als je het dier op schoot nam, kon je de kipfilets zo voelen. Ik heb jaren geen kip meer kunnen eten. Haar poten konden haar gewicht nauwelijks dragen. Dat bleken de hormonen die zie kreeg toegediend van het pluimveebedrijf, vertelde de dierenarts. Op een ochtend toen de zon boven de horizon verscheen klonk er een haperend kukeleku, dat zich met de dag verbeterde. 

Hoezo kip? Uhm... haan dus. Arie Haan. Arm dier. Hij werd maar 10 maanden. Ik eet weer vlees, maar wel bewust. Door Arie.

Caroline Spaans, redacteur Noordwijkerhouts Weekblad

Uit de krant