Adieu

Van mijn Franse lessen weet ik nog veel. Dat komt door mijn docent op de middelbare school. Hij leerde ons Frans op een zeer originele wijze. Wat een passie had die man voor zijn beroep. We mochten elk boek op onze lijst zetten. Ook de strips van Astérix en Obelix. Als het maar in het Frans was.

Onlangs kwam ik zijn naam tegen op FaceBook; hij bleek un ami van un ami zeg maar. Ik kon me bijna niet voorstellen dat hij actief is op social media want in mijn herinnering was hij als docent al best oud en ik berekende dat hij anno nu zeker honderd en vijf zou moeten zijn. Maar dat bleek reuze mee te vallen. Hij is nog maar een paar jaar met pensioen.

Ik stuurde een bericht via messenger. Ik twijfelde nog even of ik hem moest tutoyeren of vousvoyeren (wat een prachtige Franse woorden toch). 'Wat leuk u hier te treffen!' begon ik. Toch maar vous.

'Ik heb het pas nog over u gehad. De wijze waarop u les gaf was onvergetelijk! Ik vertelde het mijn dochter; de gestencilde (dat woord kende ze niet trouwens) vellen met songteksten van Franse chansons waarvan u de werkwoorden had weggelaten. De klas moest ze invullen nadat we luidkeels het liedje, dat u op een cassettebandje had opgenomen, afspeelde. Het begrijpen van de teksten. De schoonheid van de liedjes... Ik kan ze nog altijd meezingen. Dank daarvoor!'

Het waren heel veel verschillende chansons, van Piaf tot Brel, maar Pour un flirt avec toi vonden we wel heel spannend. Ze konden er wat van, die tekstschrijvers van toen.

Onze docent beloofde de hele klas destijds naar een concert te gaan van Gérard Lenorman, uweetwel (of niet), die van La Balade de Gens Heureux en Voici Les Cles. Gérard had samen met Julien (Clerc) in die tijd de status van Nick en Simon, Justin Bieber en One Direction bij elkaar. We moesten wel een voldoende halen. Nou. Dat deden we. Op een winteravond namen hij en zijn echtgenote ons, twintig stuks 15-jarige bakvisjes, mee met de trein naar de Rotterdamse Doelen

Op mijn bericht reageerde hij direct. Hij herinnerde zich mij ook nog. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik vaak 'au revoir' met 'adieu' verwisselde. 'Die laatste gebruik je alleen in gevallen wanneer je zeker weet dat je iemand nooit meer terug ziet!' corrigeerde hij me meer dan eens. In zijn antwoord op messenger vraagt hij: 'Kan je je die avond in de Doelen nog herinneren?' Ik reageer bevestigend. 'Ik weet nog heel goed dat we lang moesten wacht eer Gérard begon. Daardoor konden we niet tot het einde blijven omdat we anders de laatste trein zouden missen. Jij riep toen we de zaal verlieten heel enthousiast: 'Adieu!', waarop Gérard reageerde met zoiets als: ik hoop het niet.'

Mooie mémoires.

Ik schrijf ze nog eens op.

Caroline Spaans, redacteur