Tegen

Op alle fronten staat politieke macht onder druk. De Europese verkiezingen zijn daar het voorbeeld van. Nog meer dan voorheen zullen politieke leiders open moeten staan tot vergaande compromissen om besturen nog mogelijk te maken.

Ik word daar niet vrolijk van. We weten uit de praktijk hoe dit in België al decennia lang tot langdurige en chaotische formatiepogingen heeft geleid. Inmiddels is Nederland er ook al niet aan kunnen ontsnappen. In de jacht op macht en dus op geld zagen we de ene na de andere politieke groepering ontstaan. We zien door de bomen het bos niet meer. Die partijen die vooral willen benadrukken dat zij 'tegen' zijn spinnen garen bij de vergrijzing van de maatschappij. Innovatie is bepaald geen dagelijkse term bij de wijze grijze generatie. Laat staan dat er enige weet is over wat er leeft in de ons omringende Europese landen en in de andere culturen.

Bestaande waarden verliezen hun kracht. Bouwen op geschiedenis en ervaring is niet meer van deze tijd. Innovatie is het sleutelwoord geworden. En de politiek ervaart dit ook. Oude mannen en vrouwen binnen 50+ willen alles laten zoals het was. Zij snakken naar de erkenning die er ooit voor hen was. We zien Jan Nagel, Martin van Rooyen, Henk Krol en Leonie Sazias krampachtig bezig zich te profileren. Helaas denken zij slechts aan de eigen toekomst. In hun laatste levensjaren verkwanselen ze nog even de toekomst van nieuwe generaties. Oudgedienden bij CDA en VVD zien langzaam maar heel zeker ook dat de versnippering hun macht tot een minimum gaat beperken.
Nieuwkomers krijgen voor korte tijd van een deel van de kiezers het vertrouwen als ze maar de juiste onderwerpen kunnen inzetten. Populistische kreten vieren hoogtij. De details bepalen de keus van de kiezer en de grote lijnen worden maar al te vaak volledig uit het oog verloren. Met deze ontwikkeling zal de politiek nog vele jaren moet leren leven. De nu nog niet geboren generatie zal opgroeien in een totaal andere politieke werkelijkheid.

Recent was natuurlijk 'Tegen Europa' een behoorlijk populair. In Nederland bleek dit wat minder aan te slaan dan in andere landen. De analisten hebben daar direct hun eigen uitleg aan gegeven.

Ik stel hier overigens even vast dat wat zij niet vast durfden vaststellen. Namelijk dat in Nederland de vrouw als lijsttrekker niet werd gewaardeerd. Sophie verloor met D66.Esther verloor met het CDA. Anja verloor met de Partij voor de Dieren. En ook de SP, met vrouwtje Marijnissen als grote leider werd weggevaagd. Serieuze analisten durven zich hier echter niet aan te wagen. Angstvallig mijden zij deze feiten. Mijn vaststelling beïnvloedt geenszins mijn voorkeur voor de juiste vrouwen op de juiste plaats in de politiek. Maar stiekem stel ik vast dat ook in de lokale politiek er nog steeds heel verstandig en zorgvuldig dient te worden omgesprongen met het aanstellen van lijsttrekkers. O jee, Bindertje, wat schrijf je nu toch weer?