Afbeelding

Meerderheid

Column

Ik hoor niet zo gauw en zeker niet zo graag tot een meerderheid. Ik huil uit principe niet mee met de wolven in het bos. Daarnaast noem ik me nadrukkelijk gelovig, ja zelfs (hoe kan het?!) kerkelijk meelevend – en dan word je door een meerderheid van de bevolking meteen al afgeschreven. Het zij zo. Maar er is een meerderheid waar ik beslist wèl toe wil behoren. Een meerderheid die je nauwelijks tegenkomt. Dat zijn de mensen die zich doorgaans aan de verkeersregels houden.

Ze stoppen voor rood licht, dat is namelijk wel zo veilig. Ze letten op hun snelheid want ze zijn niet de enigen op de weg. En als ze per trein of bus reizen groeten ze de chauffeur vriendelijk, ze staan op voor ouden van dagen of zichtbaar zwangere dames. Het zijn de mensen die wachten op hun beurt bij de bakker en niet telefoneren wanneer ze bij de kassa afrekenen. Als ze al op social media te vinden zijn dan is dat zeker niet om daar onbehouwen van zich af te meppen met beledigingen en grove verwensingen. Ze doen in gezelschap niet alsof ze overal van af weten. Ze durven te nuanceren en te relativeren. Ze geloven niet alles wat iedereen zegt. Ze zuchten bij de blauwe envelop maar snappen ook dat belasting betalen nuttig en noodzakelijk is. Ze hebben hun zorgen over immigratie en radicalisering, maar durven te onderscheiden en scheren niet iedereen over één kam. Ze geloven meer in de democratische rechtsstaat dan in de grote bek van wie daar de spot mee drijft. Ze letten een beetje op wat ze kopen en weggooien, zonder meteen doorgeslagen duurzaamheidsfetisjisten te worden. Ze schudden ook hun hoofd bij de geldverslindende EU- praktijken maar beseffen heel goed dat het alternatief betekent: nationalisme en vroeg of laat opnieuw oorlog. Ze vormen de zwijgende meerderheid van goedwillende en bewust levende burgers. Je hoort ze niet. En dat moet ook vooral zo blijven. Toch geef ik ze in dit stukje even stem. Wie over mijn woorden struikelt laat wel luidruchtig van zich horen. Maar de meerderheid zal zich er in herkennen. Meer dan een instemmend knikje hoef ik niet te hebben van ze…

egbert van der weide

Uit de krant