Botertje tot de boom

Het goede dorp Warmond staat al sinds onheuglijke tijden bekend om zijn groen en royaal opgaand geboomte. Nog steeds is het de boomrijkste plaats in de gehele streek. Er is weliswaar een genabuurd dorp welks naam op -hout eindigt, maar die schijn bedriegt.

De bomen zijn daar allang uit de dorpskom verdwenen. Binnenkort komt er dan ook een andere naam te staan op de plaatsnaamborden. Dat komt er van als je vrijelijk alles maar kapt. Hier gaat links of recht ook wel eens een boom om, door argeloosheid of opzet, vanwege ouderdom of wind of boomtechnische redenen. Maar dan nog blijven er genoeg over. Trouwens, men haast zich de lege plek te vullen met iets nieuws. Je hebt een naam hoog te houden of je hebt dat niet. Het punt alleen is dat niet alles hooggehouden wordt.

Dat bomen blaadjes krijgen en groen worden en bloeien is natuurlijk mooi. Maar tegen de tijd dat het herfst wordt, zijn die bloemen vruchten geworden. En die willen niet blijven hangen. Ze laten los. Dus regent het beukennootjes, hazelnoten, kastanjes, eikels, esdoornzaden en wat niet al. Bij harde wind vallen ze met een harde pok! op het platte dak, of erger nog: op het dak van je auto. En pijnlijker: op je schedeldak. Het mijne kan niet zo veel hebben. En wandel je een stukje langs een bomenlaan, dan waad je tot je enkels in de zaden, noten en pitten. Dat loopt niet lekker, daar hoef je geen polyneuropathie voor te hebben.

Er is nog een nadeel: Kobus is omnivoor. Een normale hond beperkt zich tot de brokken en het blikvlees dat z'n baasje hem verstrekt. Maar Kobus weet feilloos alles wat eetbaar is te vinden: bramen, bessen, rozebottels. Dan noem ik alleen nog maar wat hij aan verswaar eet en niet het reeds eerder door een hond gegetene…

En dan dus dat boomafval. Het lijkt wel een eekhoorn. Vooral hazelnoten en beukennootjes zijn favoriet. Maar er is ook voor hem geen eten aan. Het blijft maar vallen.

Stiekem kijk ik omhoog, en zie hoeveel blad er nog aan de bomen zit. Ook dat nog…

egbert van der weide