PHPD

Je zal het maar hebben: PHPD. Erg hoor. Veel mensen hebben er last van. Ik hoor ze aan en denk dan aan onze vriend waar we deze week definitief afscheid van moesten nemen.

Hij had ook een 'aandoening' zoals hij dat zelf noemde. Amyotrofische Laterale Sclerose. `We hebben een A, we hebben een L, we hebben een S´, riep hij altijd, toen hij nog kon roepen: 'A.L.S.!' gevolgd door zijn bulderende lach. Lachen deed hij bijna tot het laatst, toen hij alleen zijn ogen nog maar kon bewegen en communicatie slechts mogelijk was via een digitaal alfabet op het beeldscherm voor hem.

Ik denk altijd dat ik positief door het leven ga, dat mijn glas altijd half vol is, maar vergeleken met hem, zit er geen druppel meer in mijn glas en overweeg ik mentale steun. Wat een man! Wat een voorbeeld! Zijn uitvaart verliep zoals hij wilde: met een lach en een traan en overspoeld door zijn wilskracht en onmiskenbare humor.

ALS komt trouwens veel minder voor dan PHPD. Gelukkig maar, want PHPD is niet dodelijk. Wel lastig. Voornamelijk voor degene rondom mensen met (een ernstige vorm van) PHPD. Ik liep afgelopen week, een dag voor de uitvaart van onze vriend, nog iemand tegen het lijf met PHPD. Ik kende haar van vroeger en had ze een poos niet gesproken. Eigenlijk had ik helemaal geen zin in een gesprek en - heel onfatsoenlijk, ik geef het toe - probeerde nog net te doen of ik ze niet zag, maar helaas. 'Hé Caroline, dat is lang geleden!' ... ik kon haar niet meer ontwijken.

Op mijn vraag hoe het nu met haar gaat (fout-fout-fout!) kwam een woordenwaterval van wat haar allemaal is overkomen in de jaren dat ik haar niet heb gezien. In chronologische volgorde, van kwaad tot kwaadaardig van toch niet zo kwaadaardig tot eigenlijk onschuldig en van bobbeltjes, bultjes en blauwe plekken tot een ingegroeide teennagel. Au! Dat was het fysieke deel. Mentaal ging het nu beter, maar dat heeft ook heel wat zere voeten in aarde gehad. 'En het ergste van alles is, dat ik maar zo dik blijf. Mijn taille verdwijnt, mijn billen worden steeds voller. Wat vind jij daar nu van?'

Voor me staat een vrouw van middelbare leeftijd. Zongebruind, gelakte nagels. Zomerjurkje strak om haar maat-38-lijf.

Ik zeg niets. Ik draai me om en laat haar verbouwereerd achter. Morgen een crematie. Heb wel wat anders aan mijn hoofd.

Pijntje Hier Pijntje Daar. Je zal het maar hebben.

Caroline Spaans

redacteur

Noordwijkerhouts Weekblad