Afbeelding
Foto: remco out

Onbedoeld

Column

Ik leerde hen kennen toen ze 26 jaar geleden neerstreken in het dorp waar ik predikant was. Ze woonden in mijn wijk. Twee actieve mensen die na hun werk en na een eerdere relatie nu samen aan de derde helft van hun leven begonnen. We zijn vrienden geworden.

Ze hadden een huis laten bouwen waarin je oud kon worden. Daaromheen lag een schitterende tuin. Een vroeg werk van een inmiddels gerenommeerde tuinarchitect. Een echte tuin, geen tegelplein. Bloeiende planten en struiken en bomen, kronkelpaden die je naar verrassende plekjes brachten, mooie natuurlijk gevormde vijvers. Van wat zich spontaan uitzaaide of makkelijk stekte gaven ze graag iets weg. En op hun beurt kregen ze ook van alles terug. ´Leuk voor jullie tuin, daar staat toch al van alles in´, werd er dan gezegd. Waarbij de gever gemakshalve voorbijging aan het feit dat dat ´van alles´ zeer zorgvuldig ontworpen en aangelegd was. Maar onze vrienden lieten zich daar niet door uit het veld slaan. Ze namen het geschonkene dankbaar in ontvangst. Maar het kwam niet in hun designtuin. Ze hadden, opzij van het huis, een plekje voor al die dahlia´s, knolbegonia´s, geraniums en al wat zich nog meer niet verdroeg met wat er in hun tuin stond. Daar werd het neergezet en met evenveel liefde behandeld. Maar wel op gepaste afstand… Ze noemden dat het Krijgerslaantje. Naarmate ze ouder werden werd de tuin meer en meer een opgave. Afgelopen voorjaar zijn ze beiden, kort na elkaar, overleden. Hun huis staat te koop, hun tuin zal wel verwilderen. Zo gaat dat met tuinen die achtergelaten worden. In mijn tuintje staan nu nog een paar dingen die ik ooit van hen kreeg. Een dierbare gedachtenis. En ik heb, een beetje in hun geest, een Zaailingenlaantje! Op wonderlijke manier staan daar, tussen de maagdenpalm, de ooievaarsbek en de randjesbloem die ik wel zelf heb geplant, allerlei onverwachte zaailingen. Een paar zachtlapjes. Een papaver. Een campanula. Zelfs een tomatenplant. Als verstekelingen meegekomen uit m´n vorige tuin. Onbedoeld. Maar ik zal er goed voor zorgen!

egbert van der weide

Uit de krant