Rust

Column

Eerlijk gezegd treur ik niet echt om het feit dat we niet meedoen aan het Wereldkampioenschap Voetballen dit jaar. Te veel gekte, te veel politiek gedoe en voor te veel financiële belangen. Drie elementen die als gore vliegen elke zalf bederven. Maar toch hangt er deze weken iets vreemds om ons heen.

Er is een onbestemde leegte. Er mist iets. We missen de vlaggetjes over de straten. We missen versierde huizen en tuinen. We missen de handige aankoop-bevorderende acties van het grootwinkelbedrijf. We missen de koekjes, de vla en de gadgets in de nationale kleur. Het is er allemaal niet. Dat heeft z'n voordelen. Het scheelt een hoop afval. Ik bedoel: hoe lang bewaar je al die rommel? Maar toch - raar is het wel. Panama en IJsland rennen wel achter de bal aan op Russische grasmatten en wij niet. Nog een geluk dat die grasmatten van Nederlandse komaf zijn. Da's tenminste iets. Maar het is meteen ook alles… Merkwaardig genoeg reis ik binnenkort af naar een land in dezelfde idiote omstandigheden. We gaan op vakantie naar Italië. Napels zien. Dat land is een vaste klant op het wereldvoetbaltoneel. Ze hebben in al die jaren daar meer dan 1 hoofdprijs gewonnen – zover hebben onze mannen het niet geschopt. Toen een jaar of wat geleden beide landen meededen en in dezelfde poule speelden, oogsten ook mijn vrouw en ik in Italië alom succes en bewondering vanwege de klinkende overwinning die het Nederlands elftal in een prachtige wedstrijd had behaald op de Italianen. Niet dat wij daar zelf ook maar iets aan bijgedragen hadden – maar toch. Petje af voor de Ollandesi, dus ook voor ons. Maar nu staan we in Italië in ons oranje hemdje, en zij in hun tricolore-ondergoed. Allebei met lege handen staan schept ook een zekere mate van verbroedering. Gelukkig hebben we geen vakantie geboekt naar landen als Portugal, Spanje of Duitsland. Ik denk dat ik de meewarige blikken en het onoprechte medelijden dat ons daar ten deel gevallen was, niet zou kunnen verdragen. Ik kan in alle rust de oranje zon in de azuurblauwe zee zien zakken…

egbert van der weide

Uit de krant