Afbeelding
Foto: remco out

Onder de indruk

Column

Ik zeg maar op voorhand dat ik tot dusver geen fan van Rutger Castricum van Powned was. Hij riep bepaald geen warme gevoelens in mij wakker. Opdringerig, vaak flauw, vooringenomen. Eigenschappen de ik soms ook bij mezelf ontwaar – en ik vind ze ook in dat geval niet leuk. Daarbij heb ik bezwaren tegen de kreet 'Gewoon omdat het kan –' dat is nergens een reden voor. Dus zapte ik snel weg wanneer die knalroze ster en dito microfoon verschenen.

Maar nu ben ik om. Ik word niet meteen belijdend lid van die club, maar wat Rutger nu laat zien boeit me. In 'Marokko op 1' volgt hij Nederlanders van Marokkaanse afkomst tijdens het Wereldkampioenschap voetbal. Hij stelt kritische vragen, dat zeker. En hij is zo direct als altijd. Maar blijkbaar zit er iets vertrouwenwekkends in z'n hele houding. Iets ontwapenends. Hij weet de mensen die hij voor zich heeft op hun beurt open en eerlijke antwoorden te laten geven. En over en weer is er respect. Niet dat het allemaal top-televisie is. Maar het laat iets zien wat nog te weinig gebeurt: mensen die over allerlei grenzen heen verbinding zoeken. Je hoeft beslist geen dikke vrienden van elkaar te zijn om toch verbinding te ontdekken. Maar er wordt op allerlei manieren over maar te weinig met elkaar gesproken. Vooral populistische politici, aan beide kanten van de grens tussen autochtoon en allochtoon, zijn daar sterk in. Vooroordelen tieren welig. Ze leveren het snel ontkiembare zaad voor haat en onverdraagzaamheid. Ga het gesprek aan, in plaats van te roeptoeteren of erger nog, varkens roosteren op de stoep van een moskee. Het werkt alleen maar averechts. Mijn vader riep vroeger: kinderen, dat is net als het vlooienspel. Hoe harder je er op drukt, hoe verder ze wegschieten. Polarisatie heeft nog iets goeds gebracht. En helemaal niet wanneer ze langs grenzen van ras en volk en huidskleur wordt gelegd. Ik noem mij voluit Nederlander, maar van nationalistisch gedoe word ik een beetje kregel. De geschiedenis geeft me gelijk: omwille van dit of gene vaderlands zijn miljoenen mensen gestorven. Tevergeefs vaak. Maar toch alsjeblieft niet op nieuw. Doe mij meer Rutgers. Geef ons meer verbinding.

egbert van der weide

Uit de krant