Bent u de dominee?
ColumnIn onze nieuwe woonplaats ga ik zo'n beetje incognito door het leven. Ik ben 'die kale man die wel eens met de hond voorbij komt' of 'de buurman van nummer 21.' Als ik vertel waar ik woon weet men precies wie er vóór mij woonde: een geboren Warmonder. Maar mij kent men niet. Ik taal daar niet om.
Het heeft, na ruim 31 jaar glazen huis, ook wel iets plezierigs. Niettemin weet men mij in mijn hoedanigheid van emeritus-predikant wel te vinden hier. Onlangs belde de pastor loci: het was zaterdagavond, ze was ziek geworden en of ik misschien… Ik kon en ik wilde ook, en ik had nog wel een preek liggen over het Bijbelgedeelte dat al in het kant-en-klare liturgieboekje vermeld stond. Zoiets vergroot meteen je bekendheid natuurlijk: ik was niet meer alleen maar die man met die stok en met die grijze echtgenote die geregeld in de kerk zit, ik was meteen een dominee. In de week daarna kwam ik in een filiaal van een grootgruttersbedrijf iemand tegen die op die zondagmorgen dienst had gedaan als kerkenraadslied. Toevallig was ik haar hoofd net tegengekomen op Facebook, bij een bericht van de nieuwe interim-collega die hier in de aanstaande predikantsvacature nuttig werk komt verrichten.
De bewuste diaken was druk bezig een winkelkar in te laden met wat ze even daarvoor uitgeladen en op de loopband had gezet. Ze moest even kijken wie ik was voor ze doorhad dat ik de instant-dominee was van die zondagmorgen.
Toen ik haar een paar dagen later opnieuw ergens tegenkwam, verontschuldigde ze zich voor het feit dat ze mij niet direct herkende: ik zag er in spijkerbroek en shirt niet meteen als een dominee uit. Er zijn mensen die graag willen dat je tot achter de winkelwagen de eer en de waardigheid van een dienaar des Woords bewaart. Nou verdenk ik haar niet direct van zo'n opvatting. En zoals ik al schreef: anonimiteit is ook een zegen. Maar ik vraag me af of ik om verwarring te voorkomen toch wellicht wie weet misschien in toga de boodschappen moet doen voortaan…
egbert van der weide
