Spaans benauwd

Ik heb een richtingsgevoel van een rol beschuit. Maar ik heb me laten wijsmaken dat álle vrouwen dit hebben. Omdat mijn lief navigeert als een vleesgeworden tom-tom, onderneem ik weinig moeite om mijn schaars ontwikkelde richtingsgevoel bij te schaven. Als we verkeerd gaan, is het in ieder geval niet mijn schuld. Dat leidt ook niet tot discussies. Lekker rustig.

Toen ik afgelopen week een paar dagen in Spanje was met vier vriendinnen, was het de bedoeling dat we met een huurauto van het vliegveld naar ons appartement zouden rijden. Een rit van een uurtje. Althans, dat zou het moeten zijn. U voelt 'm al aankomen.

Vooraf kregen we een briefing van de broer van één van mijn vriendinnen, die ons zeer uitgebreid tekst en uitleg gaf over de omgeving, het appartement (waar hij vaker was geweest) en het belangrijkste: de route. Zowel op papier als mondeling kregen we kilometer voor kilometer te horen wat voor ijkpunten we tegen zouden komen, onderbouwd met een uiterst nauwkeurige tekening en plattegrond. Lang verhaal kort: eenmaal op weg in onze huurauto vanaf Aeroporto de Alicante bracht deze onderbouwing, de gloednieuwe navigatie in de auto en de ingeschakelde googlemap-apps op een viertal mobiele telefoons, ons in de middle of de Spaanse nowhere.

Prachtige omgeving hoor, daar niet van. Sinaasappelboomgaarden tegen glooiende heuvels, een dorpje met een heerlijk vertrouwd wit kerkje. Zo'n Spaanse Osborn-sherry-stier en enkel het geluid van een kraaiende haan en een blaffende hond. Ondanks de airco, kregen we het toch wat benauwd. Zoveel voorzorgsmaatregelen en nóg verkeerd rijden? Dan de weg maar vragen in ons beste Spaans. Maar ja, op een stier, een hond en een haan na, geen kip te bekennen in dat dorp. Gelukkig kwam ineens een oudere dame naar ons toe gelopen. We draaiden snel het raampje omlaag: "Buenos dias señora!" riepen we opgelucht in koor. Wijzend op de voor-alle-zekerheid-meegenomen plattegrond, vroegen we de weg. In rap Spaans wees de vrouw ons links, rechts en nog een keer rechts het dorp weer uit. Pfff. Wat een opluchting. Maar we hadden te vroeg gejuicht. Ook deze vrouw bleek een niet al te best richtingsgevoel te hebben.

Uiteindelijk zijn we er met z'n vijven uitgekomen: een mooie Noordwijkerhoutse/Noordwijkse vriendinnensamenwerking. Die fusie is alvast geslaagd!

Eenmaal aankomen bij het appartementencomplex heerste er een uitgelaten hoerastemming in de auto. Gierend van de lach knipoogden we naar de Spaanse portier die de slagboom voor ons omhoog deed. Hoofdschuddend keek hij de auto na. Hij zal wel gedacht hebben: mujeres....

Caroline Spaans

redacteur

Noordwijkerhouts Weekblad