Afbeelding

Vergeten

Column

De werking van de grijze massa intrigeert me mateloos. Daar waar mijn brein al aardig vol begint te raken, heeft de harde schijf van mijn kinderen nog ruimte zat: het zuigt informatie op als een hopdroge spons: nieuwe talen, gezichten en namen, songteksten... En het geheugen werkt uitstekend (hoewel regelmatig selectief).

Toen ik vorige week bij de opening van het informatiepunt dementie was in Noordwijk, bedacht ik me maar weer eens hoe essentieel een gezond stel hersenen is. Je geliefde verliezen is op zich vreselijk, maar je geliefde verliezen aan de gevolgen van Alzheimer, lijkt me dramatisch. Een van de aanwezigen vertelde uit eigen ervaring over haar man, waarbij de diagnose dementie pas na twee jaar werd gesteld. Dat kwam vooral doordat ze het eigenlijk niet als zodanig herkende. Haar partner deed af en toe 'raar' en was vaak vergeetachtig, maar goed. Ze vergat zelf ook wel eens wat. Dan denk je niet gelijk dáár aan.

Toen ik de cijfers er op nalas, zonk de moed me in de schoenen: dementie dreigt volksziekte nummer één te worden. Een treurige eerste plaats, met landelijk naar schatting 270.000 patiënten. Over tien jaar is dit aantal verdubbeld. Eén op de vijf mensen krijgt (een vorm van) dementie. Bij vrouwen is de kans nog groter: één op de drie. Ieder uur krijgen vijf mensen in Nederland dementie! En gemiddeld duurt het 14 maanden voordat de diagnose wordt gesteld en... bij jonge mensen duurt dit gemiddeld meer dan vier jaar!

Wanneer moet je je zorgen gaan maken, vroeg ik me af. Bij jezelf, of bij de mensen om je heen waar je van houdt. Mijn korte- en langetermijngeheugen laat me ook wel eens in de steek. Als ik oude foto's zie, kan ik om dat beeld heen nog wel een herinnering opvissen. Het gaat al een stuk beter, wanneer ik het genomen fotomoment van vroeger deel met iemand. Maar je maakte niet overal foto's van, zoals nu. Bovendien: de helft was bewogen als je ze een week na je vakantie ging ophalen bij de fotowinkel.

Mijn vader had een super8 camera. Na een vakantie/sinterklaas/kerst/oudjaar/verjaardag, zaten we ademloos in een donkere kamer naar de wiebelende herinneringen op een uitgerold wit scherm te kijken. Met alleen het geratel van de projector op de achtergrond. Dát herinner ik me nog goed.

Sinds de komst van de smartphone maken mijn kinderen dagelijks gemiddeld 40-80 foto's en filmpjes. Hoe zal hun herinnering er over, zeg 20 jaar, uitzien? Alles wordt vastgelegd. Beeld én geluid. Dan zou je toch zeggen dat hun herinneringen, juist beter in het brein worden opgeslagen. Al die extra herinneringshulp, had ik die maar gehad. Dan herinnerde ik me veel meer van vroeger.

Caroline Spaans,

redacteur

Noordwijkerhouts Weekblad

Uit de krant