Kerk zonder muren of dak

Ik heb het de laatste jaren tot een soort kanseladagium verheven: loslaten. Alles wat je te lang, te krampachtig, te vaak en te veel vasthoudt bederft. Of smelt. Of het houdt jou vast, zodat je er de gevangene van bent. Loslaten is het devies. Zorg, boosheid, teleurstelling, problemen, zelfs verdriet – je zult het moeten loslaten om er goed een weg mee te kunnen gaan. Kinderen moet je loslaten, als ouder. Niet te vroeg, want dan vallen ze. Maar zeker niet te laat: dan breken ze met geweld los en voor je het weet ben je ze kwijt. Of ze blijven levenslang aan je plakken omdat je papkindjes van hun hebt gemaakt en van jezelf een vader of moeder van Altijddurende Bijstand. Loslaten is de boodschap.

Dat geldt ook de kerk: als die te lang haar eigen eindjes vasthoudt en als een broedse kip op het geloof zit alsof het haar eigendom is, zal ze verdwijnen. God kan niet zonder de mensen maar als het moet best zonder de kerk. Hij zoekt wel weer nieuwe wegen. Op standpunten moet je niet blijven staan, dogma's zijn als stapstenen: je moet verder. Af en toe moet die kerk daarom uit haar comfortzone komen. Laat dat gebouw voor wat het is, ga open en bloot, onbeschermd, zonder dak of muren maar eens in de wereld zitten. En kijk wat er dan gebeurt. Daarom is er komende zondag 10 juni opnieuw een Openluchtdienst: de zesde op een rij. Dat er twee keer uitgeweken moest worden naar een droog kerkgebouw is alweer vergeten. Ook dit jaar is de dienst oecumenisch. Je moet samen kerk zijn voor het dorp. Dat de collecten verdeeld worden naderhand is wie weet tijdelijk… Het thema is dit jaar 'als geloof je uitdaagt'. De dienst wordt gehouden op Klein Leeuwenhorst aan de Gooweg. Er is oppas voor de kleintjes, kindernevendienst voor de kinderen in de leeftijd van 4 tot 12 en koffie of thee na. Muzikale medewerking is er opnieuw van De Harpe Davids, en dit jaar ook van het gemengd koor Sancta Maria. Voorgangers zijn pastoor Goumans en ds. Hollart uit Noordwijk. Nee, niet ondergetekende. Hij leert, heel langzaam, los te laten…

egbert van der weide