De Windsors en de Van der Weides

Kind nummer 1 trouwt binnenkort. Niet dat mijn kinderen nummers zijn voor mij. Integendeel. Ze zijn me innig lief en ik ken hun namen: die heb ik met hun moeder samen zelf uitgekozen. Toen ze alle vier nog thuis woonden haalden we in de gauwigheid wel eens wat namen door elkaar, tot ontsteltenis van het fout benoemde kind: 'je kunt je eigen kinderen niet uit elkaar houden!', was het terechte verwijt. Dat ik ze hier nummer, heeft een andere reden. Een bekende vader betekent niet automatisch dat de kinderen ook in de spotlights willen staan. Dus houd ik het anoniem.

Kind nummer 1 gaat dus trouwen. Het bruidspaar in spe woont al een aantal jaren samen, dus trouwen uit het ouderlijk huis zou een beetje een vreemde vertoning zijn. Trouwens: welk ouderlijk huis zou dat zijn? Hij heeft noch in Noordwijkerhout noch in Warmond bij ons gewoond. Hij is al zo'n 13 jaar de deur uit, qua status gaan we er niet veel van merken. Maar we zijn wel druk met de voorbereidingen: er worden pakken/overhemden/sokken/stropdassen/jurken/jasjes en schoenen gekocht, om maar wat te noemen. Zo'n huwelijk-in-de-nabije-familie is goed voor de middenstand maar slecht voor de portemonnee. Er moet ook een passend cadeau worden uitgezocht. Daarenboven heb ik de eer voor te gaan in de huwelijksdienst. En ik heb beloofd voor een huwelijkstaart te zorgen wanneer ze twee dagen daarvoor, in klein comité, trouwen voor de wet. De taart voor het grote feest wordt uitbesteed (aan een zeer kundig bakster), maar die kleine maak ik. Ik kan dat in ieder geval goedkoper dan de bakker van Harry en Megan: hun taart, las ik ergens, kostte € 70.000. Of pond, daar wil ik van af zijn. Sowieso is dit huwelijk op andere schaal dan dat van hen. Zelf vind ik de Hooglandse kerk (waar de kerkelijke bevestiging plaatsvindt) minstens zo mooi als de kapel van Windsor. Mijn schoondochter doet voor mw. Markle niet onder. En ze is van onbesproken afkomst. Da's ook wat waard. Niks geen high brow. Doe maar gewoon. Jongen uit Leiden trouwt meisje uit de polder. Een Hollandse idylle.

egbert van der weide