Afbeelding
Foto: remco out

Trots

Column

Gedurende het jaar 2015 liep ze stage in de gemeente rond de Witte Kerk. Daarvoor had ik een aantal gesprekken met haar gehad over haar keuze voor het ambt van predikant en over de kerk waarbinnen zij dat ambt wilde gaan vervullen. En nog weer daarvoor had ik haar en haar gezin leren kennen als vakantie-Wittekerkgangers, wanneer ze in hun huis-aan-zee bivakkeerden.

Vorig jaar september mocht ik haar bevestigen als predikant in haar eigen gemeente. En onlangs was ik, bij wijze van nazorg, bij haar op bezoek. De dag zelf was al een feestje: door een fris groen-glanzend zonovergoten meilandschap zoefde mijn trein naar het zuiden. Ik reisde eerste klas. Dankzij een niet bij name te noemen bakker is dat ook voor de kleine man betaalbaar. De beloofde cateraar (met koffie uit een rugzak) haalde mijn coupé niet op tijd, maar dat mocht de pret niet drukken. Koffie kreeg ik toen ik ter plekke was – met Limburgse vlaai. U weet: ik hoef niet altijd koffie maar ik wil er wel iets bij. Het was in alle opzichten een geslaagde dag. Ik zag hoe ze zich ontplooide tot een gedreven, actieve vakvrouw die wist waar ze mee bezig was. Ik had gezien haar stageresultaten niet anders verwacht, maar als die verwachtingen voor je eigen ogen uitkomen is dat alleen maar des te mooier. Want ik mag dan met emeritaat zijn, mijn verantwoordelijkheidsklier doet het nog prima. En ja, ik voelde me ook voor haar nog verantwoordelijk. Een ambtsbevestiging houdt niet op bij dat ene moment van handoplegging. Vandaar dat ik haar in haar eigen biotoop wilde aanschouwen. Ze vertelde hoe ze bezig was, hoe ze dacht en tegen de dingen aankeek (en ook: tegen haar eigen functioneren). U mag best weten dat ik heel af en toe wat somber gestemd ben als het gaat over de kerk en hoe het daar toegaat. Maar dit bezoek deed me goed en gaf me vertrouwen: het schip der kerk mag dan klein geworden zijn en wellicht nog kleiner worden, maar met zulke mensen aan het roer blijft het beslist zeewaardig. Gerustgesteld reisde ik terug. En trots. Op haar. Apetrots.

egbert van der weide

Uit de krant