Afbeelding

Even polsen...

Column

Als mijn lief en ik iets willen checken (een link, het weer, een vakantie...) dan appen we altijd: pls ff. Kort voor: pols even.

Dat deze vraag een wel heel letterlijke betekenis kreeg, kon ik niet vermoeden toen mijn dochter maandag op de bus stapte op schoolreis naar Epen, een kleine 300 kilometer van ons geliefde Noordwijkerhout. Koffertje mee ("Zitten er bakstenen in of zo? Je gaat maar drie dagen, geen drie wéken!"), eigen kussen (want dat slaapt zo lekker) en natuurlijk: haar nieuwe 06. Want oh oh, wat zijn we zonder mobiele telefoon tegenwoordig. Ik kan ook niet zonder, maar ik gebruik hem dan ook echt voor 80% voor mijn werk. Voor die meiden is het bijna alleen fun. Maar, eerlijk is eerlijk: deze achtergebleven, altijd ongeruste moeder vind het stiekem ook wel prettig dat ze 24/7 bereikbaar is, wanneer die kleine dame een bijna-buitenlandreis maakt.

Wanneer de bus is uitgezwaaid spoed ik mij richting Katwijk: het is tenslotte deadlinedag, dus alom drukte op de redactie. Rond een uur of drie krijg ik een foto op Whatsapp met allemaal witte kruizen. En later nog een van een wit kruis in close-up. Dochterlief is met haar klas in Margraten en fotografeert alles wat ze ziet met haar nieuwe 06. Prachtige beelden van een huiveringwekkend verleden. Ze schrijft erbij: "Mam, het is hier zo mooi, maar ook zo verdrietig." Ik app terug: "Tja lieverd. Deze mannen stierven voor onze vrijheid. Soldaten, niet veel ouder dan jij! En Margraten is lang niet de enige begraafplaats. Er zijn er nog veel en veel meer."

In de auto terug naar Noordwijkerhout belt mijn dochter. Ik hoor een heel verdrietig stemmetje zeggen: "Niet schrikken mam". Fijn zo'n begin. Ik schrik me wezenloos en zet direct mijn auto aan de kant. Het eerste dat door me heen schiet is dat haar nieuwe mobiel is gestolen. Ik had nog zo gezegd: niet in je kontzak stoppen. Maar dat was natuurlijk een heel domme gedachte: ze belde me op haar eigen nummer. "Wat is er pop?" vraag ik ongerust. "Ik zit in de auto met mijn docent richting het ziekenhuis, want ik heb mijn pols gebroken", snikt ze. Arm kind. Tijdens een stoeipartij ging het fout. Gelukkig bleek het een 'mooie' breuk en kon ze met gips en mitella weer terug naar de hoeve in Epen, waar haar klasgenoten haar opvingen. Maar de pijn en het dagprogramma voor het schoolreisje waren dusdanig, dat ik besloot haar op te halen. Van de prachtig gekleurde bollenvelden reed ik naar de wit overdekte aspergevelden van Limburg. Ik appte mijn lief: pls in gips, ff Epen. Hij begreep er niets van.

Caroline Spaans, redacteur Noordwijkerhouts Weekblad

Uit de krant