Afbeelding
Foto: remco out

Dame in steen

Column

Ze is van steen. Terracotta, om precies te zijn. Gele klei, zorgvuldig in een ingewikkelde mal gegoten en voorzichtig na het bakken daar weer uitgehaald. Ze is van 1880. Toen was arbeid goedkoop. Er kon tijd worden besteed aan details. Dat missen we nu – te duur, wat u zegt.

Ooit hing ze met 7 zusters aan de muur van de oude Hervormde pastorie aan de Herenweg. Vastgemetseld aan een paar uitkragende stenen vormden ze gezamenlijk stut en steun voor de dakgoot. Op oude foto's kun je haar ontwaren, met haar zusters. Boven de voordeur was een balkonnetje dat ook door zulke consoles werd gestut: groter, meer bewerkt dan de dame in kwestie. Allemaal dreigden ze het loodje te leggen toen de pastorie werd afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe bibliotheek en een uitbreiding van het gemeentehuis. Zulke ornamenten waren toen niet in de mode. Doorgaans verdwenen ze in een steenvermaler, om als ondergrond voor een nieuwe straat te dienen. Een roemloos einde voor deze 8 dames. Wat hadden zij sinds de bouw van de pastorie wel niet zien gebeuren en aan zich voorbijtrekken! Ale de Boer, destijds directeur gemeentewerken, was gelukkig alert en wist de dames te redden van de sloop. Ze kregen een nieuwe bestemming. Twee dragen de schoorsteen van de nieuwste gemeentehuisvleugel (te zien vanaf de Herenweg), vier kwamen terecht in het Bavo-museum en zijn een beetje kwijt. Twee nam hij zelf mee: ze hingen aan zijn schoorsteenmantel. Z'n kinderen schonken ze aan de kerk, ter gelegenheid van de kerkenveiling in 2013. Daar kregen ze een nieuwe eigenaar. Eén hangt er sindsdien achter een huis aan de Tespellaan. En haar achtlingzusje hangt sinds vorige week aan onze schuur. Vanuit haar krans van bloemen en fruit kijkt ze met milde verbazing neer op het bankje aan haar voeten – nou ja, voeten heeft ze niet. Maar dat bankje staat daar wel. Het wacht op de rozen, links en rechts geplant (met gevaar voor eigen leven). Het belooft een romantisch hoekje te worden. Mijn vrouw en ik hopen er nog lang te mogen zitten. En alleen onze stenen dame mag zien wat we daar doen…

egbert van der weide

Uit de krant