Zo kan het ook

Vliegen. pfff. Ik word er altijd een beetje onrustig van. Een korte vlucht naar Lissabon kan ik nog net handelen. Maar het vooruitzicht van een 'urenlange intercontinentaal' doet mij verlangen naar Prozac.

Kent u dat? In de rij staan bij de incheckbalie op Schiphol en naast je staan mensen met kinderen waarvan je denkt: als die maar niet de buurt van mij zitten in het vliegtuig. Maar nee. Die mazzel had ik niet. Ouders die hun jonge grut gewoon maar laten. Of in en uit de kinderwagen halen als het schreeuwt. Op de grond leggen als een dweil. Ik kan me er zo aan ergeren.

Terwijl het in Holland weer ruiten krabben geblazen is, zo heb ik begrepen, schrijf ik deze column vanaf een zonovergoten locatie. Na een drukke periode op de redactie gun ik mijzelf even tijd aan het zon-infuus om volgende week weer opgeladen terug te keren.

Ik overbrug samen met mijn lief om en nabij de 5000 kilometer opgevouwen in een vliegtuig vol luidruchtige medepassagiers, sacherijnig cabinepersoneel en misselijkmakende turbulentie. De jengelende bijna-peuter in de stoel achter me (die van de incheckbalie dus), blijft het tafeltje aan mijn rugleuning irritant op en neer klappen en braakt ineens luidruchtig zijn maaginhoud met zure zoethoudertjes uit. Het is vijf uur vliegen naar de plek van bestemming. Nog vier uur in de kotslucht!

Eenmaal geland haastten we ons via de aankomsthal met onze koffers naar de taxistandplaats. (Alsjeblieft niet nog een keer in een warme bus met bijna dezelfde mensen richting je hotel.)

Wachtend op de taxi staan we ineens oog in oog met een BN-er. Nee, geen Bekende Nederlander, maar een Bekende Noordwijkerhouter: Joost Kaptein. Samen met schoonvader runt hij Como&Co, waar hij als chef-kok de sterren van de Noordwijkerhoutse hemel kookt. We eten er regelmatig en hadden Joost en zijn vrouw al eerder getipt op deze locatie en dit hotel, dus helemaal toevallig was het niet dat we ze hier zouden treffen. De timing is wel toeval. Hij bleek met zijn vrouwe en zoontje ook in hetzelfde vliegtuig gezeten te hebben, maar we hadden elkaar tijdens de vlucht helemaal niet opgemerkt. Hun zoon is nu bijna een jaar en de hele vlucht hebben ze geen kind aan 'm gehad. Laat staan de medepassagiers. En wij hebben hem alleen nog maar lachend meegemaakt tot nu toe. Twee gelukkige, relaxte ouders. Zo kan het dus ook. Zou dat het geheim zijn?

Caroline Spaans

Redacteur

Noordwijkerhouts Weekblad