Jarig

Mijn krant is jarig. Nou ja, mijn krant – hij val zes keer per weekt bij nog zo'n 90.000 abonnees op de mat. Tel daarbij de meelezers en de losse verkoop, en er blijft van dat 'mijn 'weinig over. Maar toch – het voelt als mijn krant. Zij is 75 jaar geworden afgelopen zondag. Wie rekenen kan, weet dat het een oorlogskind is.

Dat maakt elke verjaardag een beetje dubbel: naast het feestelijke ligt de pijnlijke herinnering aan vijf bezettingsjaren, de spanning en het verdriet van een ondergronds bestaan en de herinnering aan zoveel mensen die hun betrokkenheid bij dat illegale blaadje met de dood hebben moeten bekopen.

Elke verjaardag weer wordt al dat verdrietige opgerakeld. Hoewel er nog maar weinig mensen van dat eerste uur in leven zijn, is hun verdriet overgeërfd op alle betrokkenen. Ooit was de krant veel groter: tegen het einde van de oorlog bedroeg de oplage zo'n 200.000, en een jaar na de oorlog waren er ongeveer 400.000 lezers. De behoefte aan een ander geluid dan het eentonige gebral van de bezetter was groot. Een tegengeluid, hoopvol nieuws wilde men horen. Na de bezetting streek de krant haar Gereformeerde veren een beetje al te glad, en het duurde even voor ze over haar eigen schaduw heen durfde te springen.

Zaken als sport en bioscoopbezoek bleven lang buiten de aangeharkte rubrieken, de kerkpagina was het uithangbord van de krant. De tijden veranderden en mijn krant veranderde mee. Maar dat dwarse verzet waaruit ze is geboren, is een beetje bewaard gelukkig. Ze huilt niet mee met de wolven in de bos, hoedt zich voor al te makkelijke kretologie. Ze wordt genuanceerd en afgewogen tot stand gebracht, en zo wil ze ook graag gelezen worden.

Daar bereik je geen miljoenenpubliek mee, dat is wel duidelijk. Dan maar niet. Een gestaag vallende druppel holt de steen óók uit. Omdat ik blij ben met mijn krant, ben ik op haar verjaardagsfeestje geweest. Wie weet kan ik er ook bij zijn als ze 100 wordt: Trouw, misschien wel de beste krant van Nederland…

egbert van der weide