Parttime hond

Vandaag heb ik Kobus weer opgehaald. Hij is nu een paar dagen hier en vertrekt dan dinsdag weer naar onze dochter. Hij heeft twee huizen, twee kussens, twee voer- en twee drinkbakken. En twee bazen.

Mandelig bezit, zoals dat in Drente heet. Deze bijzondere situatie was de uitkomst van de discussie, nu alweer 6 jaar gelden, omtrent de vraag: komt er een nieuwe hond in huize Van der Weide of niet? Mijn vrouw was tegen. Dochterlief en ikzelf waren voor. Appeltje-eitje, denkt u. Maar dan hebt u het mis. Die basis was te wankel om een hond te nemen. Zo'n beest moet zich gedragen weten door heel de kamer. Mijn vrouw beloofde toen de nieuwe hond te gedogen. Omdat haar voorwaarden zeer billijk waren, kon tot aanschaf worden overgegaan. Iedereen spint er garen bij. Dochter en ik dragen de lasten. Baten zijn er niet: wat Kobus opbrengt, rapen we op en gooien we netjes weg. Lusten zijn er wel: de gezelligheid die zo'n beest meebrengt, bijvoorbeeld. En de plezierige noodzaak toch elke dag een paar keer naar buiten te gaan, ook als de adem je bevriest of de regen neerstroomt – maar wie eenmaal buiten is, heeft daar geen last meer van. Kobus zelf kijkt bij regen verstoord omhoog, met een blik van ' ik hou m'n plas wel op tot het droog is.' Maar kom zeg, je bent een labrador of je bent het niet. Dus we gaan.

Tegen de tijd dat mijn dochter drukke dagen krijgt, verhuist Kobus naar hier. Hebben wij drukte, of vinden mijn zere voeten en benen het wel weer genoeg, dat geloop met die hond, dan gaat-ie haar kant weer op. Kobus zelf moest er aanvankelijk wel aan wennen, geloof ik. Al weet je natuurlijk nooit precies wat er in zo'n hondenkop omgaat. Nu hebben we de indruk dat hij bij de wisseling twee keer blij is: het huis van dochterlief is nogal druk, en naar haar appartement moet hij twee trappen op. Hier heerst de serene rust van twee oude mensen. En hij woont bij ons gelijkvloers. Hier slaapt hij dus vooral veel bij. En is het tijd naar het vrouwtje te gaan, dan is-ie blij haar weer te zien en lijken de trappen vergeten. Een hondenleven is zo beroerd nog niet.

egbert van der weide