Boompje groot…

Noordwijkerhout is nog altijd dichtbij. Ik sport er 1 of 2 keer in de week met een vriend, er wonen kennissen en vrienden die ik zo af en toe bezoek, ik zit nog in een verenigingsbestuur en ik frequenteer de boekhandel ter plaatse.

Een combinatie van deze dingen bracht mij vorige week weer eens naar dit dorpje in de duinen. Dat klinkt idyllischer dan het in werkelijkheid is. Het staat vol met huizen en de duinen zijn ver weg. Toch was ik enigszins hoopvol gestemd, toen ik er heen fietste. Er worden de komende tijd maar liefst 500 achterstallige bomen geplant en ook nog eens 500 nieuwe. Mijn groene hart was bij het vernemen van dat nieuws vanzelf harder gaan kloppen. Maar het stond bijkans stil toen ik na het sporten de Havenstraat in fietste. De bomen rond de Witte Kerk waren verdwenen – en daardoor was de Havenstraat nog meer een compleet versteende straat dan voorheen. Terwijl ik mijn fiets parkeerde (hetgeen ik zorgvuldig doe: hij hoorde bij uw afscheidsgeschenk aan mij), nam ik de situatie in ogenschouw: een desolate toestand.

De Witte Kerk stond er ongelofelijk naakt en eenzaam bij. Ik weet wel dat geen boom voor de eeuwigheid geplant is. Ik weet ook dat in vergangen eeuwen wel vaker bomen rond de kerk het loodje hebben moeten leggen. Ik ken de luchtfoto's uit de jaren '50, waarop de Witte Kerk het zielig middelpunt is van een autocircuit met alleen maar jonge miniboompjes er om heen. Ik kende de plannen voor het nieuwe dorpscentrum. Ik wist daarom dat deze bomen om moesten, en ik vind zelf dat je zoiets het beste rigoureus kunt aanpakken: een ring van volwassen bomen en nieuwe aanplant naast elkaar is ook geen gezicht. Ik wist uit de krant ook dat het een dezer dagen zou gebeuren.

Ik had natuurlijk ook de foto gezien met de nieuwe bomen, flink uit de kluiten gewassen Krim-lindes waarbij de bezoekende bestuurders dwergen leken – maar toch. Weg is weg.

Wat in zo'n 70 jaar gegroeid is, door weer en wind, was binnen één dag weggezaagd. De plantertjes van toen zijn dood, denk ik. De boompjes nu ook…

egbert van der weide