Reinheid, regelmaat en RUST…

Mijn lijf doet weer eens niet wat ik wil. Was het bij dat rillerige gevoel van vorig weekend gebleven - alla, daar viel mee te dealen. Maar mijn leden moesten zo nodig ergens om 4.00 uur 's nachts hevig en oncontroleerbaar schokkend laten weten dat mijn lichaamstemperatuur ras omhoog schoot.

Pas bij 40 graden hield het schudden op. Toen stonden er inmiddels drie personen zorgelijk op mij neer te zien: vrouw, dienstdoend arts en verpleger annex chauffeur. Op de SEH wachtten een vriendelijke arts en een dito verpleegkundige, die desalniettemin een onvoorstelbare hoeveelheid bloed opeisten, hetwelk zij met een handig daartoe aangebracht kraantje aftapten en opvingen in potjes, buisjes en tubetjes en, gek genoeg, ook in een viertal lege tabascoflesjes. Wilt u die met mij voortaan opsparen voor het Lumc? Dat houdt de zorgkosten laag. In ruil voor het afgestane lichaamsvocht, in rood en geel, kreeg ik een halve liter water met wat zout en een schepje suiker terug. Toen ik dat verorberd had was inmiddels duidelijk geworden dat er ergens een infectie gaande was. Gewapend met een doosje pillen voor dewelker uitvinding wij dr. Flemming niet dankbaar genoeg kunnen zijn, togen wij bij daglicht huiswaarts. Pillen nemen, rusten en afwachten. Het bleek een bloedvergiftiging te zijn. De pillen waren ook bij dat verworven inzicht goed gekozen en rust bleef het devies. Dus lig ik grote delen van de dag naar het plafond van onze slaapkamer te kijken. De muur achter ons bed met het versgeplakte varenbehang kan ik net niet zien. De verzorging is zoals gewoonlijk liefdevol en deskundig, zij het met straffe hand. Ik voel me als in een sprookje: ik moet aankomen en mijn gewicht wordt stipt gecontroleerd. Gelukkig is het niet de heks die daar op toeziet maar mijn trouwe gade. Bijna alles heb ik geloof ik eerder meegemaakt: koorts, uitzieken, kuur afmaken...

Waarom voelt dit dan toch anders? Plots schiet het mij te binnen: ik hoor geen stoomboot, geen herdertjes, geen Noordwijkerhoutse wals. Ik ben ziek zonder carillon. Ik lijd in stilte.

egbert van der weide