Afvalvreugde en scheidingsleed

Nieuwe heren, nieuwe wetten. Nou zijn de heren in kwestie hetzelfde gebleven, maar mijn vrouw en ik hebben onszelf onder andermans gezag gesteld door van Noordwijkerhout te verhuizen naar Teylingen. Veel is daar hetzelfde als bij u. Veel echter ook niet.

Een verhuizing is toch al niet iets wat je voor de lol doet, maar andere regels en voorschriften maken het er niet minder verwarrend op. Eén grote supergemeente Bollenstreek had in dit geval beslist voordelen gehad. Ondertussen proberen we onze weg te vinden in de gewoonten en gebruiken hier ten gemeente. Soms tot onze vreugde: de lasten zijn hier bepaald lichter! Ook qua Kobus zijn we voordeliger uit: deze gemeente kent geen hondenbelasting. Bovendien komen ze hier zowat al je afval bij je ophalen: plastic, papier, gft en de rest. Wat Kobus produceert moeten we uiteraard zelf opruimen, maar dat is niet meer dan billijk. De afvalbeheerder stuurt je netjes een app waarin namens het gemeentebestuur wordt aangegeven wat wanneer en waar moet worden klaargezet. Ik stel me voor dat ze een meneer of een mejuffrouw in dienst hebben die heel de dag dienovereenkomstige berichtjes zit te appen. Er zijn mensen die niets anders doen dan appen. Als je er dan je broodwinning van kunt maken is dat helemaal geweldig, lijkt me. Nadeel is wel dat het afvalscheidingsproces zich geheel aan huis voltrekt. Dat betekent dat oude kranten, verpakkingsmateriaal en zakken vol plastic in je bijkeuken, garage of schuur staan te wachten tot ze aan de beurt zijn om opgehaald te worden. En daar zit 'm dan toch even de kneep. In Noordwijkerhout had je allerwegen van die handige ondergrondse containers voor van alles en nog wat. Dat is te zeggen: u hebt ze nog. Wij niet meer. Wij bedenken dat met enig hartzeer. Je kwam er toch altijd wel langs, fietsend, wandelend of honduitlatendergewijs. Je kon er bijna ongelimiteerd je spullen kwijt, wanneer je maar wilde. Uiteraard missen we u ook wel een beetje.

Maar naar die handige containers hebben we toch alvast wel een beetje heimwee…

egbert van der weide