Een dominee van boter

Tien jaar lang had de stukjesschrijver een haat-liefdeverhouding met het carillon in de directe nabijheid van zijn huis. Of was het een beiaard? Het waren tenslotte meer dan vier klokjes. In het begin waren ze onzuiver van toon. Een paar klokjes weigerden mee te doen. De liedjes die ten gehore werden gebracht kwamen vals en gemankeerd over.

De pennenstrijd daarover met de betrokken wethouder was alleszins goed afgelopen. Niet alleen werd zonder dralen het carillon hersteld, de stukjesschrijver mocht bovendien een aanvulling leveren voor het repertoire. Sinds die bewuste zaterdag in september, inmiddels 7 jaar geleden, klinkt eens in de vier weken elke dag zijn liedje. Wanneer des zaterdags om 9 uur de Noordwijkerhoutse wals wordt gespeeld, weet hij al hoe laat het is: de komende week komt zij elke middag voorbij! In het weekend gaat zij pas om 17.00 uur naar de botermarkt. Doordeweeks zijn ze ten gemeentehuize vroeger uit de veren, dan roept zij ons reeds om 16.00 uur met zich mee. Ruim voor 5 december wordt zij ruw terzijde gesteld door aanhoudende schoenzetterij en stoombootgedram. Vrijwel direct daarna maakt ze eerbiedig plaats voor het kerstrepertoire. Maar na 6 januari is ze weer terug. Ze heeft sinds haar verschijnen talloze malen geklonken. Op de eerste dag werd ze telkens op het halve uur gedraaid. Toen vlak daarna de stukjesschrijver 50 werd, had de koster van de Witte Kerk geregeld dat ze zelfs ieder heel uur ten gehore werd gebracht. Niet dat de schrijver haar die tien jaar lang alle keren hoorde: hij had zijn werk en zijn bezigheden. Zij trok zich van zijn aan- of afwezigheid niets aan en speelde stug door. Maar op deze oktobervrijdag was hij er speciaal voor thuisgebleven. Het was de laatste dag waarop hij vanuit zijn huis zijn lied zou horen. Over vier weken en een dag zou ze weer klinken. Maar dan was hij weg en het huis leeg. Zijn nieuwe woonplaats is carillonloos. Dat geeft rust, wat u zegt. En dat Sinterklaasrepertoire kon hem toch al gestolen worden. Maar Catootje zal hij missen. En toen het dan eindelijk 4 uur sloeg, pinkte hij stiekem een traantje weg…  

egbert van der weide